به گزارش قدس آنلاین به نقل از ایرنا، صندوق بین‌المللی پول (IMF) و بانک جهانی سابقه‌ای طولانی در فرو بردن کشورهای جهان‌جنوب در چرخه‌های ناپایدار بدهی دارند. چند دهه پیش این روند برای آرژانتین آغاز شده و اکنون کارد را به استخوان رسانده است.

از سال ۲۰۱۵ میلادی، پزو (واحد پول آرژانتین) ۸۰ درصد از ارزش خود را در برابر دلار آمریکا از دست داده است؛ این موضوع به بحران هزینه‌های زندگی منجر شده که بر بخش وسیعی از جامعه تأثیر گذاشته است.

شوک اقتصادی ناشی از همه‌گیری کرونا و آخرین بسته وام ۴۴ میلیارد دلاری صندوق بین‌المللی پول که در سال ۲۰۲۲ میلادی تحویل داده شد، فقط اوضاع را وخیم‌تر کرده است.

در نیمه دوم سال ۲۰۲۰ میلادی، بیش از ۴۰ درصد از مردم آرژانتین در فقر بودند. روزنامه Real News از بوئنوس آیرس گزارش می‌دهد که اتحادیه‌ها و سایر سازمان‌های کارگری برای دستیابی به دستمزد و شرایط کاری بهتر و پایان دادن به فقر می‌جنگند.

صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، سابقه‌ای طولانی در وابسته کردن کشورهای فقیر جهان‌جنوب به وام دارند.

اتکای بیش از حد به وام‌ها به این معنا است که کشورها دائماً بدهکار هستند و نمی‌توانند اقتصادهایی خودکفا بسازند که به مردمشان خدمت می‌کنند.

صندوق بین‌المللی پول سیاست‌های بازار آزاد نئولیبرالی را به نام «بازگرداندن ثبات اقتصادی» به عنوان الگوی اقتصادی به آن‌ها تحمیل می‌کند.

کارگران آرژانتینی در مبارزه‌ای سازمان‌یافته خواستار افزایش دستمزد و مزایا و بهبود شرایط کاری به منظور کاهش ناامنی شغلی هستند.

اتحادیه‌های کارگری نیز در خط مقدم هستند و در برابر اقدامات ریاضتی و سیاست‌های ضدکارگری مقاومت و برای برقراری عدالت اقتصادی در آرژانتین تلاش می‌کنند.