به گزارش قدس آنلاین به نقل از ایرنا، پسکوف اظهار کرد: مسکو نگران تنش‌های جاری در قره‌باغ است و به برقراری ارتباط با باکو و ایروان برای ترغیب هر دو طرف به خویشتنداری ادامه می‌دهد.

وی افزود: مطمئناً ما نگران این هستیم که تنش‌ها فروکش نکند و حتی در برخی زمینه‌ها رشد کند اما در هر حال روسیه به ایفای نقش خود به عنوان یک ضامن قابل اعتماد برای برقراری امنیت در این منطقه ادامه خواهد داد.

پسکوف در پاسخ به پرسشی درباره موضع مسکو در مورد تنش‌های فزاینده در قره‌باغ، گفت: ما بر اجرای اسناد سه جانبه‌ای که ۲ سال پیش امضا شد، تاکید داریم و در عین حال واقعیت‌های جدیدی را که از آن زمان به بعد ظهور کرده است، در نظر می‌گیریم.

به نوشته خبرگزاری تاس، باکو و ایروان از سال ۱۹۸۸ درگیر مناقشه حاکمیتی بر سر قره‌باغ بوده‌اند. در سپتامبر ۲۰۲۰ موجی از خصومت‌های مجدد در منطقه آغاز شد.

در ۹ نوامبر ۲۰۲۰ (۱۸ آبان ۱۳۹۹)، ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه، الهام علی اف رئیس جمهور جمهوری آذربایجان و نیکول پاشینیان نخست‌وزیر ارمنستان بیانیه مشترکی را در مورد توقف کامل درگیری‌ها امضا کردند.

بعد از صدور این بیانیه، نیروهای حافظ صلح روسیه برای اطمینان از عملیات کریدورهای بشردوستانه در این منطقه مستقر شدند.

گفتنی است؛ درگیری بر سر قره‌باغ سابقه طولانی و تاریخی دارد، ولی درگیرهای معاصر در قره‌باغ از ابتدای سال ۱۹۹۰ میلادی و همزمان با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سابق میان جمهوری‌های تازه استقلال یافته جمهوری آذربایجان و ارمنستان آغاز و در سال ۱۹۹۴ پس از کشته شدن ۳۰ هزار نفر از دو طرف متوقف شد.

بحران قره‌باغ که در فوریه سال ۱۹۸۸ تبدیل به یک جنگ ویرانگر شد و تا مارس ۱۹۹۴ ادامه یافت، در ناحیه‌ای به همین نام در جنوب جمهوری آذربایجان رخ داد. در این منطقه که عمده جمعیت آن ارمنی هستند، با پشتیبانی ارمنستان و مقابله جمهوری آذربایجان یک جنگ تمام عیار شکل گرفت و همانطور که عنوان شد حدود ۶ سال به طول انجامید که طی آن حدود ۳۵ هزار نفر کشته و بیش از ۸۰۰ هزار نفر نیز از منازل خود آواره شدند.

با اوج گیری بحران هر یک از طرف‌های درگیر سعی در پاکسازی قومی از منطقه کردند که خود یک فاجعه فرهنگی و قومیتی را نیز به دنبال داشت.

هر چند از همان ابتدای درگیری در قرع باغ بازیگران زیادی از اروپا گرفته تا آمریکا و آسیا وارد بحران شدند و طرح‌های زیادی را نیز ارایه کردند، اما به نظر می‌رسد تاکنون این طرح‌ها از جمله تاسیس کارگروه مینسک هیچ یک به نتیجه مطلوب خود نرسیده و منطقه همچنان در حالت نه صلح و جنگ باقی مانده است.