قبلا ستاره شناسان معتقد بودند که خورشید به یک سحابی سیاره‌ای به شکل یک حباب درخشان پر از گاز و غبار کیهانی تبدیل خواهد شد.

پس از این، یک تیم بین المللی از ستاره شناسان در سال ۲۰۱۸ جریان را تغییر دادند و دریافتند که شکل گیری یک سحابی سیاره‌ای در واقع محتمل‌ترین فرجام خورشید خواهد بود.

سن خورشید در مقایسه با سن دیگر اجرام منظومه شمسی که تقریباً در همان زمان شکل گرفته اند، حدود ۴.۶ میلیارد سال است. بر اساس مشاهدات ستارگان دیگر، اخترشناسان انتظار دارند تا عمر خورشید حدود ۱۰ میلیارد سال دیگر به پایان عمر خود برسد.

پس از حدود ۵ میلیارد سال، قرار است خورشید به یک غول سرخ تبدیل شود. هسته این سیاره منقبض می‌شود، اما لایه‌های بیرونی آن تا مدار مریخ بسط پیدا می کنند و سیاره ما را در این فرآیند می‌بلعند.

تا آن زمان دیگر فردی وجود نخواهد داشت. در واقع، بشریت تنها حدود یک میلیارد سال فرصت دارد، مگر این که راهی برای خروج از این سیاره پیدا کند؛ چراکه درخشندگی خورشید هر یک میلیارد سال ۱۰ درصد افزایش می‌یابد. این افزایش درخشندگی به زندگی در زمین پایان می‌دهد، اقیانوس‌های ما تبخیر می‌شوند و سطح آن‌ها برای تشکیل آب بیش از حد داغ می‌شود.

چندین مطالعه قبلی نشان داده اند که برای تشکیل یک سحابی سیاره‌ای درخشان، جرم پیش ستاره باید دو برابر خورشید باشد. با این حال، یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ از مدل‌سازی رایانه‌ای استفاده کرد تا مشخص کند که خورشید نیز مانند ۹۰ درصد ستارگان دیگر، احتمالاً از یک غول قرمز به یک چیز کوچک و کوتوله سفید تبدیل شده و سپس به یک سحابی سیاره‌ای بدل می‌گردد.

آلبرت زیجلسترا، اخترفیزیکدان از دانشگاه منچستر در انگلیس، توضیح داد: هنگامی که یک ستاره می‌میرد، توده‌ای از گاز و غبار را به فضا پرتاب می‌کند و در این مرحله از زندگی ستاره، سوخت آن تمام می‌شود و سپس قبل از اینکه بمیرد خاموش می‌شود و در نهایت می‌میرد. تنها در این صورت است که هسته داغ باعث می‌شود پوسته پرتاب‌کننده برای حدود ۱۰۰۰۰ سال به خوبی بدرخشد که البته این زمان در علم نجوم دوره کوتاهی است.