به عبارت دیگر تمام مناطق ۲۲ گانۀ شهرداری تهران این روزها تحت پوشش این طرح است و در تمام خیابانهای اصلی و بزرگراههای پایتخت شاهد نصب این بیلبوردها هستیم.
یکی از مهمترین تأثیرات این طرح و طرحهایی اینچنین معرفی کردن شاعران معاصر و شعرهای برگزیدۀ آنان به عموم مردم است. بارها گفته ایم که تا زمانی که شعر و ادبیات از محاق بیرون نیاید و در رسانههای بزرگ و عمومی به مردم معرفی نشود، امکان رونق گرفتن دوبارۀ ادبیات در کشور وجود ندارد. سامانههای تبلیغاتی شهری به عنوان یک رسانۀ عمومی که با میلیونها نفر از ساکنان یک شهر، برخورد مستقیم و روزانه دارد، یکی از مؤثرترین رسانههایی است که در سطح شهرهای بزرگ وجود دارد. به این رسانهها میتوان به چشم منبعی برای درآمدزایی و آگهی گرفتن بی حد و مرز نگاه کرد و میتوان آن را به عنوان محلی برای انتقال پیامهای مثبت و مؤثر به جامعه نگریست. شهرداری تهران رویکرد دوم را بخصوص در طرح «شهرشعر» برگزیده است و از این منظر، باید به مسؤولان شهرداری تبریک گفت.
این روزها مردم با چهرههایی از شعر جوان ایران آشنا میشوند که شاید بسیاری از آنها به دلیل بی اعتنایی رسانهها به شعر و غفلت بزرگ صدا و سیما در عمل به وظیفۀ خود در انتقال میراث فرهنگی و ادبی به نسلهای بعد، برای بسیاری شناخته شده نبودند. این اتفاق، رویداد مهمیاست که با وجود برحی ایرادات به طرح «شهر شعر» به دلیل همین یک کارکرد، میتوان این طرح را موفق و قابل تقلید و تکرار در دیگر شهرهای ایران دانست. جالب است که بسیاری از شاعرانی که در این طرح از شعرهایشان استفاده شده است، خراسانی هستند اما شهرداریهای شهرهای خراسان بخصوص شهرداری تهران تا به حال به فکر معرفی شاعران شهرشان به عموم مردم نیفتاده بودند!
شاید مهمترین ایرادی که بتوان به این طرح گرفت این باشد که در برخی از انتخابها، خوانندۀ بهترین اشعار شاعران نیستیم. احتمالاً دلیل اصلی این ایراد این بوده که انتخاب اشعار با مشارکت خود شاعران صورت نگرفته است. نکتۀ دیگر این است که با وجود تنوع و رنگارنگی انتخابها که به یک سلیقۀ ادبی و یا فرهنگی محدود نشده است، به نظر میرسد که بازهم برخی نامهای قابل احترام در شعر امروز ایران از قلم افتادهاند که میتوان نام آنها را هم به دایرۀ این طرح افزود و با برقراری عدالتی در تقسیم آگهی نماها و دادن امکان دیده شدن یکسان به همۀ شاعران این طرح موفق را موفقتر کرد.
نظر شما