چند روز پیش دوستم که قرار است برای اولین بار مادر شود، گفت: «می‌شه خیلی خلاصه از سختی و آسونی‌های مادری برام بگی و اینکه آدم کلاً چه تغییراتی می‌کنه؟»

 ​​​​​​​همین‌طور که نگاهش می‌کردم، مجسمه‌وار خندیدم! خنده‌ای به غایت مصنوعی و ماسیده روی لب! لابد داشتم با نگاهم می‌گفتم: «خیلی خلاصه؟ آره حتماً!» انگار که معنی  لبخندم را فهمیده باشد ملتمسانه گفت: بگو... فقط بگو از کجا بفهمم افسردگی گرفتم یا نه؟ با این سؤالش ناگهان حالت صورتم عوض شد و چشم تنگ کردم و با غمزه‌ای ساختگی  گفتم: خیالت راحت برای بچه اول افسردگی نمی‌گیری! مخصوصاً که مدت‌ها منتظرش بودی و همه شرایط رو برای اومدنش آماده کردی! اونقدر ذوق داری و همه چیز برات جذابه که احتمال افسردگی خیلی کمه... البته خودم می‌دانستم که خیلی هم راستش را نمی‌گویم اما خب راست نگفتن بعضی وقت‌ها لازم است. نمی‌خواستم گولش بزنم اما دوست هم نداشتم از همین اول زیر پایش را با حرف‌هایم خالی کنم. بعد یادم آمد که زمانی، چیزی نوشته بودم درباره عوض شدن خودم بعد از مادری! گفتم: ببین این روز و شبای آخر بارداری فقط فکر می‌کنی که مادری شیرین‌ترین حس دنیاس...اما بعد که یک موجود کوچیک وغریبه وارد خونه‌تون میشه و قراره برای همیشه بمونه، با واقعیت‌های سخت و طاقت‌فرسای مادری روبه‌رو می‌شی و می‌فهمی که مادر بودن سخت‌ترین کار دنیاست! کم‌خوابی، کم‌خوراکی و اضطراب ممتد در برخورد با طبیعی‌ترین علائم واتفاقات، یک خستگی ممتد و مزمن توی وجودت به جا می‌ذاره که فقط آرزو می‌کنی یه ‌شب بی‌دغدغه بخوابی.