به گزارش قدس آنلاین، کتاب «هومان» نوشته محمد نصراوی رمانی تخیلی و پادآرمانشهری و مناسب گروه سنی نوجوان است. نصراوی پژوهشگری است که حاصل مطالعاتش در حوزه آرمانشهر را در قالب این رمان برای نوجوانان تهیه کرده است. او پیش از این مترجم کتاب اتوپیانیسم بوده است و در تازه‌ترین اثر خود به نام «هومان» راوی شهری به نام لخوریاست که مردمانش هر روز با نقابی بر صورت تنها برای سیر کردن شکم خود، بی‌رویه و بدون چشم‌داشتی کار می‌کنند.

این نویسنده در پاسخ به اینکه چه منابعی را به مخاطبان این کتاب که علاقه‌مند به مطالعه بیشتر در این حوزه باشند، پیشنهاد می‌کند، گفت: به نوجوان‌ها کتابی برای خواندن پیشنهاد نمی‌کنم. متأسفانه درگیر کتاب خواندن‌ها و فیلم دیدن‌های افراطی شده‌ایم که موجب مواجهه با پدیده‌های فرهنگی مختلف مثل موج کره‌ای، آمریکایی، ابرقهرمانی و مواردی این‌چنینی شده است؛ غافل از آنکه، زیست انسان ایرانی مختصات دیگری را از نظر فرهنگی و داستانی می‌طلبد. بنابراین پیشنهاد می‌کنم نوجوانان به سمت شناخت خودشان حرکت کنند. درباره این موضوع تحقیق و فکر کنند که خود جمعی انسان ایرانی چیست و چه هویتی دارد.

او افزود: منابعی که برای بزرگسالان و علاقه‌مندان به مطالعه در زمینه آرمانشهر وجود دارد بسیار غنی است، توماس مور که کتاب یوتوپیا یا اتوپیا را نوشت، و حتی پیش از آن افلاطون که در رساله جمهور به این موضوع پرداخته است را می‌توان نام برد. همچنین در میراث فرهنگ ایرانی، فارابی را داریم که آرا اهل مدینه فاضله را نوشته و به مدینه فاضله و اقسام مدینه پرداخته است.

وی یادآور شد: من هم تلاشی در این زمینه داشتم و مدخل اتوپیانیسم یا اتوپیاباوری یا آرمانشهرگرایی را از انتشارات آکسفورد به فارسی ترجمه کردم که دارای معرفی خوبی است و می‌تواند آشنایی مناسبی با آرمانشهر ایجاد کند. علاوه بر این می‌توان به آثار ارنست بلاخ، فیلسوف آلمانی، که در حوزه اتوپیا بسیار کار کرده و او را فیلسوف اتوپیا می‌نامند نیز اشاره کرد.

نصراوی گفت:  نوجوانان باید به این فکر کنند که به عنوان یک نوجوان ایرانی، چگونه می‌توانند دنیایی که در آن زندگی می‌کنند را تغییر دهند. ایجاد امید و تغییر، در محیطی که در آن زندگی می‌کنیم، نیاز نوجوان امروز است. ممکن است ساختارها اجازه شنیده شدن صداها را ندهند، اما «تخیل»، کلید قصه است و نوجوان ایرانی باید تخیل کردن را یاد بگیرد. مهم‌تر از آن نیز توانایی تخیل و روایت داستان است.

وی با بیان اینکه خواندن و الهام گرفتن از آثار بزرگ ادبیات غربی و شرقی اهمیت بسیاری دارد اضافه کرد: زمانی می‌توانیم به توسعه فکر کنیم که هستی اجتماع خودمان را به چالش بکشیم که راهش از تخیل می‌گذرد. اما فراموش نکنیم که زیست انسان ایرانی با زیست انسان غربی فرق می‌کند، ما باید مدل روایت، قصه‌گویی و تخیل خودمان را داشته باشیم.