اما هرزگاهی رخ دادن برخی اتفاق ها نشان می دهد که این موضوع صرفا در حد همان شعار و نمایش باقی مانده است و برچسب محرومیت همچنان باید بر این مناطق حتی تا دهه های اینده نیز باقی بماند.
آتش سوزی در مینی پالایشگاه منطقه اقتصادی بیرجند یکی از این موارد است که علی رغم گذشت ۴۸ساعت از وقوع آن، همچنان شعله های اتش زبانه زده و با حیف کردن سرمایه ای شدید کمبود امکانات و تبعیض را به سخره می گیرند.
حتی حضور وزیرکشور و همچنین رئیس سازمان مدیریت بحران کشور با کت و شلوار برای بررسی میدانی این مساله و خاموش کردن شعله های آتش جای تامل دارد چه انکه اگر این اتفاق در نقطه ای از پایتخت رخ داده بود پوشش این مسئولان برای تصویرسازی رسانه ای متفاوت بود.
به راستی چرا استان هایی نظیر خراسان جنوبی باید در فقر امکانات برای برخورد با بحران های این چنینی به سر ببرند و درمقابل تجهیزات برخی استان ها و حتی شهرداری یک کلانشهر در حال خاک خوردن باشد.
البته این اولین و آخرین زخمی نیست که در این باره سرباز می کند، بلکه بسیار شاهد بوده ایم که در فصل زمستان با اندک بارش برفی راه های ارتباطی زیادی در مناطق محروم مدت ها مسدود بوده و دسترسی به امکانات و خدمات اولیه را غیرممکن ساخته است.
اینجا است که مشخص می شود عدالت در زمینه تجهیز و توسعه امکانات در سطح کشور به فراموشی سپرده شده است و برنامه‌ریزی و بودجه‌نویسی ناعادلانه به نفع استان های بزرگ و توزیع امکانات در آنها علی رغم اجرای شش برنامه توسعه ؛ برگسترش محرومیت در استان های محروم افزوده است.
اینکه برنامه های توسعه بر چه مبنا و اصولی طراحی و تدوین می شوند که مناطق محروم همچنان در رنج محرومیت به سر می برند و اعتبارات و بودجه ها به تناسب دوری استان ها از پایتخت کمتر می شود ، سوالی است که باید دولت و مجلس به آن پاسخ دهند.
بدون تردید نبود امکانات ، تجهیزات و زیرساخت های مناسب در مناطق محروم سبب می شود رغبت سرمایه گذاری از سوی صاحبان سرمایه در این مناطق کاهش یافته و شکاف اقتصادی و اجتماعی را بیش از گذشته در این جغرافیا عمیق تر نماید.
نظر شما