اطلاعات و داده‌هایی که در وب اجتماعی به اشتراک گذاشته می‌شوند به طور روزافزون در نقش کالا مورد استفاده قرار می‌گیرند. بنابراین، حریم دیجیتالی بیش از پیش به موضوع داغ بدل شده است.
کاربران رسانه‌های اجتماعی را حالا «کارگران دیجیتالی» بدون حقوق می‌نامند زیرا فرد هزینه خدمات «رایگان» را از طریق از دست دادن حریمش می‌پردازد.
برای مثال، تغییر سطوح گفتمان برای موارد پروفایل متفاوت در فیس‌بوک طی ۲۰۰۵ و ۲۰۱۱ نشان می‌دهد که مردم در طول زمان درخواست بیشتری برای حفظ حریم خصوصی اطلاعات‌شان داشته‌اند. البته فیس‌بوک در طول هفت سال از طریق جمع‌آوری و به اشتراک‌گذاری داده‌های کاربرهایش با مبلغان طرف ثالث به سود صد میلیارد دلار رسید.
کاربر هرچه مطالب بیشتری در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارد حریمش بیشتر از دست می‌رود. همه اطلاعات و داده‌هایی که فرد به اشتراک می‌گذارد به خوشه‌های اطلاعات مشابه وصل می‌شوند. کاربر همچنان که به بیانات سازنده‌اش ادامه می‌دهد، اطلاعاتش به اشتراک گذاشته می‌شود و با خوشه مرتبط تطبیق می‌یابد. صوت و بیان کاربران صرفاً در اختیار خودشان یا حلقه اجتماعی‌شان نیست.
وقتی مردم پیوندهای جدید و متنوع در شبکه‌های اجتماعی به وجود می‌آورند داده‌ها به یکدیگر پیوند می‌خورند. این سیر کاهشی حریم تا وقتی ادامه می‌یابد که پیوندها به حدی قوی شده‌اند که شبکه منسجم‌تر شده باشد.
برخی قوانین شکایت بابت نقض حریم خصوصی دیجیتالی را امکان‌پذیر می‌سازند. برای مثال، یک دادخواهی سنخی به نمایندگی از همه کاربران فیس‌بوک در ۲۰۰۷ مطرح شد و باعث شد فیس‌بوک سیستم تبلیغاتی‌اش به نام بیکن را ببندد. کاربران در پرونده‌ای مشابه در ۲۰۱۰ بار دیگر از فیس‌بوک به دلیل فروش اطلاعات کاربری شخصی به شرکت‌های تبلیغاتی از طریق اپلیکیشن بازی آنها شکایت کردند.
این قوانین بر رضایت مصرف‌کننده‌ها استوارند و با این فرض اعمال می‌شوند که مصرف‌کننده‌ها از توان کافی برای شناسایی بهترین منافع‌شان بهره‌مند هستند. در نتیجه، مردم طی چند سال اخیر بر مدیریت خودشان در زمینه حریم دیجیتالی از طریق تصمیم‌گیری عقلانی و آگاهانه تمرکز کرده‌اند.
انواع حریم خصوصی دیجیتالی
حریم خصوصی اطلاعات: حریم اطلاعات در زمینه حریم دیجیتالی به این ایده برمی‌گردد که افراد باید از آزادی لازم برای تعیین نحوه جمع‌آوری و کاربرد اطلاعات دیجیتالی‌شان برخوردار باشند. این مورد به ویژه درباره اطلاعات شناسایی شخصی صدق می‌کند.
مفهوم حریم اطلاعات به طور موازی با توسعه رشته فناوری اطلاعات تکامل پیدا کرده است. گسترش شبکه‌یابی و رایانش به تغییر عمیق در نحوه تبادل اطلاعات منجر شد. خط مبنای این مفهوم در اواخر دهه ۴۰ میلادی مطرح شد و عصر سوم توسعه حریم در دهه ۹۰ میلادی کلید خورد.
اتحادیه اروپا از انواع قوانین مربوط به حریم برای تعیین نحوه جمع‌آوری اطلاعات و استفاده از آنها از سوی شرکت‌ها بهره می‌گیرد. برخی از این قوانین سازمان را ملزم می‌سازند تا سلایق افراد یا مصرف‌کننده‌ها را در نحوه کاربرد داده‌هایشان مد نظر قرار دهند. مقررات عمومی حفاظت از داده (GDPR) نمونه‌ای از این موارد است.
برخی افراد استدلال می‌کنند که قوانین مربوط به حریم در سایر نقاط دنیا مانند ایالات متحده توسعه کمتری داشته است. برای مثال، برخی موارد قانون‌گذاری یا فقدان آنها به شرکت‌ها اجازه می‌دهند تا کاربست‌های جمع‌آوری و انتشار اطلاعات مصرف‌کننده را خودشان تنظیم کنند.
حریم خصوصی ارتباطات: حریم ارتباطات در زمینه حریم دیجیتالی به این مفهوم برمی‌گردد که افراد باید از آزادی یا حق لازم برای انتقال دیجیتالی اطلاعات با این انتظار برخوردار باشند که ارتباطات‌شان امن است، یعنی پیام‌ها و ارتباطات‌شان صرفاً در اختیار گیرنده مد نظر اصلی فرستنده قرار خواهد گرفت.
اما ارتباطات ممکن است به طرق مختلف شنود شوند یا به گیرنده‌های دیگری تحویل داده شوند بدون اینکه فرستنده از این موضوع باخبر باشد. شنود مستقیم ارتباطات از طریق انواع روش‌های هک کردن مانند حمله شخص میانی (MITM) امکان‌پذیر است.
همچنین احتمال دارد ارتباط فرستنده با گیرنده به دلیل مفروضات اشتباه درباره پلتفرم یا مدیوم مورد استفاده برای ارسال اطلاعات برقرار شود. برای مثال، عدم مطالعه سیاست حریم خصوصی شرکت درباره ارتباطات در پلتفرم آن ممکن است باعث شود یک فرد تصور کند ارتباطاتش تحت حفاظت قرار دارد در حالی که چنین نیست.
افزون بر این، شرکت‌ها معمولاً شفافیت کافی را در نحوه استفاده از اطلاعات ندارند؛ این مسئله ممکن است عمدی یا غیرعمدی باشد. بحث درباره حریم ارتباطات الزاماً مستلزم بررسی روش‌های فنی حفاظت از اطلاعات یا ارتباطات در مدیوم‌های دیجیتالی، کارآمدی و عدم کارآمدی این روش‌ها یا سیستم‌ها و توسعه یا پیشبرد فناوری‌های جدید و جاری است.
حریم خصوصی فردی: حریم فردی در زمینه حریم دیجیتالی به این مفهوم مربوط می‌شود که افراد حق دارند در اینترنت آزاد باشند و نوع اطلاعاتی را که می‌خواهند افشا کنند انتخاب کنند.
و مهم‌تر از همه، اطلاعات ناخواسته نباید مزاحم آنها شود. یکی از نمونه‌های رخنه دیجیتالی در حریم فردی، کاربر اینترنتی است که تبلیغات و ایمیل یا اسپم ناخواسته دریافت می‌کند؛ یا یک ویروس کامپیوتری که کاربر را وادار به انجام کارهایی خلاف میل او می‌کند. کاربر در چنین شرایطی بدون مزاحمت از جانب اطلاعات ناخواسته وجود دیجیتالی ندارد؛ بنابراین حریم فردی او نقض شده است.
چالش‌ها و مناقشات حریم دیجیتالی چیست
حریم دیجیتالی دغدغه اجتماعی روز است؛ برای مثال، کاربرد عبارت «حریم دیجیتالی» در طول یک دهه اخیر بیش از پنج برابر در کتاب‌های منتشرشده افزایش یافته است. اریک برلو و شان گورلی در یکی از گفت‌وگوهای تد بعد از افشاگری‌های مربوط به نظارت گسترده در ۲۰۱۳، حریم خصوصی در ذخیره ابر و رسانه‌های اجتماعی را زیر سوال بردند.
حریم دیجیتالی با حریم خصوصی اطلاعات دیجیتالی در حالت عمومی سروکار دارد اما این مفهوم در بسیاری از زمینه‌ها به اطلاعات مرتبط با هویت شخصی برمی‌گردد که در شبکه‌های عمومی به اشتراک گذاشته می‌شود.
همزمان با افشای گسترده «لایحه نظارت بر اطلاعات خارجی» در ایالات متحده آمریکا که قبلاً محرمانه بود، حریم دیجیتالی به طور روزافزون به عنوان یک مشکل در زمینه نظارت گسترده مطرح می‌شود. قبل از افشاگری‌های ادوارد اسنودن درباره گستره برنامه پریزم در سازمان امنیت ملی ایالات متحده در ۲۰۱۳، مناقشه عمومی درباره حریم دیجیتالی حول محور دغدغه‌های حریم در سرویس‌های شبکه‌های اجتماعی می‌گشت.
حتی بعد از ۲۰۱۳ هم رسوایی‌های مربوط به مسائل حریم در رسانه‌های اجتماعی توجه عموم مردم را به خودشان جلب کرده‌اند. مهم‌ترین مورد پوشش رسوایی داده‌های فیس‌بوک کمبریج آنالیتیکا در ۲۰۱۸ بود که باعث کاهش ۶۶ درصدی اعتماد عمومی به فیس‌بوک شد. در این میان استفاده از نرم‌افزار رمزنگاری‌شده برای گریز از محاکمه و آزار هنگام ارسال و دریافت اطلاعات از طریق شبکه‌های کامپیوتری کریپتو آنارشیسم نامیده شد: جنبشی که برای حفاظت از افراد در برابر نظارت گسترده از سوی دولت راه افتاده است.
نظر شما