به گزارش قدس آنلاین، در این دیدار جلیل عباس جیلانی، وزیر خارجه پاکستان اذعان کرد دو کشور برای مبارزه با تروریسم در مناطق مربوط به‌خود و رفع نگرانی‌های یکدیگر «توافق» کرده‌اند. دکتر امیرعبداللهیان، پس از این حضور، در اجلاس هیئت‌های بلندپایه ایران و پاکستان و کنفرانس مطبوعاتی وزیران خارجه دو کشور شرکت کرد. از اتفاقات مهم این سفر دیدار با فرمانده ارتش پاکستان، ژنرال سید عاصم منیر بود.

وزیر امور خارجه که در رأس هیئتی به پاکستان سفر کرده است، پس از این جلسه، با انوارالحق کاکر، نخست وزیر موقت پاکستان دیدار و درباره تقویت روابط دوجانبه تبادل‌نظر کرد. این نخستین سفری است که پس از تنش جدی در مرزهای دو کشور انجام می‌شود. باید دید این رایزنی‌های دیپلماتیک می‌تواند چالش‌های امنیتی دو کشور را حل کند یا خیر؟ 

در همین راستا گفت‌وگویی کوتاه با پیرمحمد ملازهی کارشناس امور شبه قاره داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

آقای ملازهی، بفرمایید آیا با سفر امیرعبداللهیان به اسلام آباد، می‌توان گفت تنش میان ایران و پاکستان پایان یافته است؟
همان‌طور که اشاره کردید این سفر، به‌دلیل حمله متقابل دو کشور و تنش ایجاد شده اتفاق افتاد و دو کشور راه‌حل را در مسیر دیپلماتیک و سیاسی اعلام کردند تا از این طریق بتوانند همکاری‌های امنیتی خود را در مرزها عملیاتی کنند. منتها در پاکستان ساختار قدرت به گونه‌ای است که این دولت نیست که تصمیم نهایی را می‌گیرد.

ارتش و به‌خصوص آی اس آی (سازمان اطلاعات نظامی پاکستان) است که سیاست‌ها را تعیین می‌کند. این واقعیت که سیاست خارجی را دولت تعیین نمی‌کند را باید همواره مدنظر قرار داد. پاکستان چهار همسایه دارد. چین در مرز کشمیر مرز کوچکی با این کشور دارد. پاکستان هم با هند هم با افغانستان مشکل دارد. تنها مرز ایران می‌ماند. بنابراین مصلحت سیاسی ارتش پاکستان این نیست که مرز ایران و پاکستان هم دچار تنش شود؛ چرا که در این حالت با هر سه همسایه خود دچار تنش می‌شود. اراده‌ای در پاکستان هست که این مشکل را به‌صورت دیپلماتیک رفع و رجوع کند.

ایران هم مصلحتش در این است که مشکل را حل کند. ایران معتقد است جیش‌الظلم در خاک پاکستان حضور دارد و پاکستان هم می‌گوید ارتش آزادی‌بخش پاکستان در خاک ایران است. باید تأکید کرد این مسئله به‌راحتی قابل حل نیست چون هر دو کشور تصریح می‌کنند که طرف مقابل از خاک کشور خود علیه آن‌ها استفاده نمی‌کند. در این شرایط می‌بینیم ارتش پاکستان نمی‌توانست به حمله ایران پاسخ ندهد. ارتش پاکستان ارتش قدرتمندی است و اگر به ایران پاسخی نمی‌داد، ابهت او در ذهن مردم می‌شکست، اما بنا بر این بود که اگر ایران پاسخ ندهد، به‌صورت دیپلماتیک مشکل را حل کنند. الان هم به‌دنبال راه حل سیاسی برای حل مشکلات هستند و این سفر در همین راستاست.

به نظر شما مهم‌ترین راه حل برای مشکلات سرزمینی دو کشور چیست؟
جمع کردن مشکلات مرزی کار ساده‌ای نیست. در منطقه شرقی بلوچستان پاکستان، تله‌های امنیتی وجود دارد و ارتش پاکستان برای کنترل این منطقه نقش جدی ندارد.  انتظار ایران برای کنترل جیش‌الظلم فراتر از توان آن‌هاست؛ چرا که اراده سیاسی و توان برای اجرای این کار وجود ندارد.

از طرف دیگر مشکلات ایران در داخل خاکش مانند پاکستان، مشکلات نظامی نیست، مشکلات سیاسی اقتصادی است. تا زمانی که این احساس تبعیض در قوم شریف بلوچ ایرانی وجود دارد، این مشکلات حل نمی‌شود. تا زمانی که در سیاست‌های داخلی، تجدیدنظر نشود و توسعه این منطقه عملیاتی نشود، نمی‌شود انتظار کنترل جیش‌الظلم را داشت. بیش از ۱۰۰هزار نفر ایرانی بی‌شناسنامه وجود دارد.

سالانه ۸۰ هزار کودک مدرسه‌ای وجود دارند که امکان تحصیل ندارند. ترک تحصیل زیاد است. اگر این مشکلات حل نشود، نمی‌شود مشکلات امنیتی را به‌درستی حل کرد. ایران باید تجدیدنظری در نوع کنترل گروه‌های رادیکال داشته باشد. اگر این کار را انجام ندهد، نباید انتظار داشت جیش‌الظلم به‌صورت کامل مهار شود.