نژاد جهانی در نشست تخصصی «تلفیق کاهش ریسک سوانح در برنامه‌های توسعه‌ای» که از سوی پژوهشکده سوانح طبیعی برگزار شد، گفت:ما ایجاد برنامه‌های توسعه‌ای را از سال ۱۳۲۷ شروع کردیم و برنامه‌های هفت ساله داریم که به طور میانگین بین ۱۰تا ۱۵ سال قبل از سایر کشورهای شرق آسیا این برنامه‌ریزی‌ها را آغاز کردیم.اینکه این برنامه‌ها خوب بودند یا نه را نمی‌شود قضاوت کرد اما قطعا هنوز راه زیادی در پیش داریم.

وی با اشاره به برنامه‌های توسعه کشور افزود: نگاه ما از نظر ساختار فرهنگ فردی و اداری نگاهی هیجانی و پاسخ محور است به همین دلیل در برنامه اول توسعه بعد از انقلاب توجهی به مدیریت بحران نشده بود. اما در برنامه دوم به خاطر وقوع زلزله سال ۶۹ رودبار، مدیریت بحران پاسخ محور در نظر گرفته شد اما در ابتدا بلاتکلیفی در مورد اعتبارات و نحوه پاسخگویی به حوادث مدنظر بود و در مجموع این برنامه در تامین خسارت، تسهیلات و بازسازی واحدها خلاصه شد.

معاون فنی و هماهنگی بازسازی و بازتوانی سازمان مدیریت بحران کشور ادامه داد: از برنامه سوم به بعد اتفاقات خاصی را شاهد بودیم. درست است که توسعه بیشتر شکل گرفت اما به نظر من در حال حاضر بیشتر در معرض خطرات و ریسک قرار داریم.

نژاد جهانی گفت: در مبحث ۱۷ در مورد توسعه پایدار، خود سازمان ملل نیز در این باره احساس یاس می‌کند زیرا نگاه منفعت طلبانه باعث می‌شود همه توسعه را دوست داشته باشیم و اما در اختیارات با وظایف تناسب منطقی نداشته باشد. به عنوان مثال من میخواهم در بهترین سطح رفاه و ایمنی باشم به شرطی که بقیه افراد این شرایط را برای من فراهم کنند.

وی افزود: در برنامه سوم بحث پیش بینی نرخ نفود بیمه ۵۰ درصدی وجود داشت که این به معنای آشفتگی در برنامه است زیرا این مسئله یک پروژه‌ای است که در آن زمان وجود نداشت و هنوز نمی‌تواند از مفاد برنامه باشد و فرآیند آن کاملا متفاوت است.در برنامه چهارم کمی پیشرفت درباره نظامات و طراحی و ساخت استاندارد ساختمان ها فراهم شد و حتی به توسعه پایدار نیز اشاره شد. در برنامه پنجم شاهد بیشترین پیشرفت در زمینه مدیریت بحران هستیم که به بازتوانی نیز اشاره شده اما آشفتگی باز هم وجود داشت.

معاون فنی و هماهنگی بازسازی و بازتوانی سازمان مدیریت بحران کشور ادامه داد: در برنامه ششم نیز شاهد تیترهای زیبا و به نظر کارآمد بودیم اما مشخص نشد این مسائل در کنار یکدیگر به دنبال چه چیزی هستند و به چه دستاوردی می‌توان رسید؟ به عنوان مثال در بند خ ماده ۳۳ برنامه ششم توسعه ناظر به امهال آسیب دیدگان کشاورزی و خشکسالی، از منظر پیشنهاد دهندگان قطعا بسیار کامل و مترقی است اما واقعیت این که خروجی آن اتلاف منابع در کشور و عملا صدمه به روند بازگشت این آسیب دیدگان بود.

نژاد جهانی گفت: در کشور ما در برخی زمان‌ها برخی اقدامات صورت گرفته که گاه مثبت هستند اما نمی‌توانند به عنوان برنامه و پروژه بلندمدت به مدیریت ریسک و کاهش خطرات کمک کنند.

وی با بیان اینکه برنامه‌های ششم و هفتم توسعه نسبت به برنامه‌های اول و دوم ترقی داشته‌اند، گفت: اما ما در عمل شاهد پیشرفت نیستیم زیرا ظرفیت و دانش آن زمان با امروز قابل مقایسه نیست. در مورد برنامه هفتم نیز گرچه اقدامات خوبی انجام شد، اما در مواردی مجلس به عمق برنامه هفتم توسعه ورود نکرد، درحالی که انتظار می‌رفت استنباط بیشتر و بهتری از شرایط داشته باشیم. ما در سازمان مدیریت بحران ۱۹ محور را برای ارائه در برنامه داشتیم که در نهایت به سه محور محدود و اولویت‌بندی شد. اما در بسیاری از مواردی در بندهای برنامه هفتم به نکات مطرح شده از سوی سازمان مدیریت بحران کشور توجهی نشد.

نژاد جهانی گفت: همچنین در برنامه بودجه سنواتی نیز مشکلاتی وجود دارد که هنوز یک نگاه جزیره‌ای در توزیع بودجه داریم و صرفا بر اساس جمعیت سنجیده می‌شود اما من مسئولی که به عنوان مدیریت بحران باید پاسخگو باشم باید نگاه خطرپذیری را در نظر بگیریم که از جمعیت مهم‌تر است، از این رو امیدوارم دربودجه مصوب مجلس به کاهش ریسک و خطر پذیری توجه شود.