به گزارش قدس آنلاین، حجه الاسلام علی سرلک، کارشناس مذهبی تلویزیون، مسئول نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه هنر و عضو شورای پروانه نمایش آثار سینمایی در یادداشتی که برای روزنامه قدس نوشته، آورده است:
یک: به اعتقاد من حسینیه معلی برنامه ای پیش رو در راستای نشان دادن ظرفیت های شادی و فرح معنوی و دینی در جامعه ماست جامعه ای که به دروغ به غمگینی و افسردگی متهم شده است پس از این جهت حسینیه معلی برنامه ای مثبت و رو به جلو و یک مدیا و قالب جدید برای بیان و نشان دادن ظرفیت های شادی مسلمانان است که قبلا در رسانه ما مطرح نشده بود.
دو: حوزه ای که حسینیه معلی به آن ورود کرده است جزو میدان هایی است که کمتر ما سراغش رفته ایم و یا اصلا چنین تجربه ای نداشته ایم. پس واقعیت این است که ما در حال آزمون و خطا هستیم و با این که آدم هایی که در اتاق فکر این برنامه هستند همگی خبره و اهل تجربه و نظرند و جنبه های گوناگون موضوعات را سنجیده اند ولی بالاخره همه ما انسانیم و مصون از پاره ای از اشتباهات و خطاهای نیستیم پس حسینیه معلی را در این ساحت باید ببینیم و بفهمیم و با این نگاه آن را تحلیل کنیم.
سه: برنامه حسینیه معلی هم قطعا ضعف ها و خلأهایی دارد اما نباید با پر رنگ کردن آنها و پرداختن بیش از اندازه و ضرورت به این آسیب ها؛ اصل برنامه را زیر سوال ببریم و مردمی که با دیدن این برنامه به یک تجربه شادی حلال و مستحب؛ که قطعا جنبه های معنوی هم در آن نهفته است و مدام در کنار خنده ها و شادی ها؛ ذکر و یاد خدا می شود؛ را دچار تردید کنیم.
نقدها باید منصفانه و خیرخواهانه باشد نه اینکه هم مردم دچار شک و تردید بشوند و هم برنامه سازان را به این جمع بندی برسانیم که نباید وارد این وادی ها شوند چون ورود به این ساحت هزینه ها و تاوان فراوانی دارد که بهتر است عطای آن را به لقایش ببخشند و نقدهای ما بشود مصداق آیه قرآن:« الَّذِین‌َ یَصُدُّون‌َ عَن سَبِیل‌ِ اللّه‌ِ».
بالاخره جامعه ما نیاز به تجربه شادی توام با معنویت دارد به دلایل فراوانی که بر هیچ کس پوشیده نیست پس خودمان مانع این راه نشویم.
چهار: در حالت کلی اعتقادم این است که برنامه حسینیه معلی را باید به فال نیک گرفت و فرخندگی و فاخری این برنامه را علی رغم بعضی از ضعف‌ها و اتفاقاتی که می‌توانست نباشد؛ باید تحسین کرد و نه تنها تحسین که می بایست قدردان زحمات و تلاش های سازندگان بود. من مطمئن هستم انگیزه سازندگان و داوران و همه عوامل این برنامه انگیزه بسیار درستی است. چند قسمت از این برنامه را با دقت نگاه کردم و متوجه شدم که فرم‌ها و قالب‌ها و گرافیک برنامه هم بسیار نزدیک به همین انگیزه و نیت درست سازندگان برنامه است پس کمک کنیم عیوب و ضعف‌های مختصری که در حسینیه معلی است در برنامه سازی‌های بعدی برطرف شود تا آنها رو به جلو گام بردارند نه اینکه گروه برنامه ساز را به این جمع‌بندی برسانیم که نباید وارد این وادی ها شد.
پنج: نگاهی که من به منتقدان برنامه حسینیه معلی دارم، این است که اغلب آنها دلسوزند و از سر نگرانی و دغدغه هایی که دارند این مسایل را مطرح می کنند و جمع‌بندی کلی آنها ممکن است این باشد که جاهایی به ساحت معنوی هیئت و یا به جایگاه مداحی ممکن است خدشه‌ای وارد شود، انگیزه منتقدان هم درست و نیتشان صحیح است بنابر این اگر دعوایی وجود دارد این دعوا درون خانواده است . ولی به نظرم تا حدود زیادی می‌توان این نقدها را تعدیل کرد و با نگاه همدلانه نسبت به اتفاقی که روی آنتن افتاده وارد این میدان شد.
نکته پایانی: نکته ای وجود دارد که متاسفانه باید سوگمندانه آن را بیان کرد؛ جامعه ما به دلایل فراوان که بخشی از آن متاثر از فضای فردیتی است که در اثر سبک زندگی غیر اسلامی دارد شکل می‌گیرد و البته دلایل اقتصادی، حکومتی و... دارد از مروت، انصاف، نرمش و مهربانی فاصله گرفته است به طوری که حتی در جامعه ایمانی و انقلابی و مذهبی هم گاهی احساس می‌شود در بیان نقدها نوعی بی‌رحمی و نابردباری وجود دارد که این خلاف منش قرآن است. قرآن بیان می‌کند: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ»
به تعبیر قرآن ما باهم برادریم و اگر گرفتاری و مشکلی پیش آمد قرآن می‌فرماید فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ اصلاح کنید، مسیر را هموار کنید.
در جای دیگری قرآن می‌فرماید:کسانی که با پیامبر هستند بین خودشان رحم و مروت و انصاف دارند: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ»
این‌ها بین خودشان رحم و دلسوزی و شفقت دارند عیوب یکدیگر را برجسته نمی‌کنند و فریاد نمی کشند بلکه بزرگوارانه نسبت به عیوب و اشکالات هم برخورد می‌کنند .پنهانی و در نهان و توام با بیان خوبی‌ها، نقدها و عیب ها را هم می‌گویند و آنها هم هم باید دنبال رفع آن ایرادات بروند.
ولی متاسفانه باید به تلخی و با نگرانی بگویم که ما خیلی سخت گیرانه و بدون رعایت انصاف و دلسوزی عیب ها را مطرح می کنیم حتی در فضاهای خانوادگی و فامیلی هم همین طور است. در محیط انقلابی و هیئتی و ایمانی هم نسبت به تفاوت سلیقه‌ها و عقاید خیلی سخت گیرانه باهم رفتار می کنیم و گمان می‌کنیم که بقیه هم حتما باید مثل ما فکر کنند و همه باید مثل ما حرف بزنند.
این تفکر و این رفتار خیلی خطرناک است و به تلخی از سقوط و انحطاط اخلاقی جامعه ما خبر می دهد که ما از عیوب دیگران نمی‌توانیم بگذریم و اتفاقا بر آتش عیب دیگران بنزین نفرت پراکنی می ریزیم، سلایق متفاوت را نمی توانیم تحمل کنیم. در حالی که ما در این کشور یک خانواده ایم چرا اینقدر سخت و خشن رفتار می کنیم.
مگر در جمهوری اسلامی چند محمود کریمی، چند میثم مطیعی، چند احمد واعظی، چند مهدی رسولی، سید مجید بنی فاطمه و دیگر شخصیت های ناب و نخبه وجود دارد که ما این طور رفتار می کنیم؟
باید بدانیم و بپذیریم؛ همان طور که این عزیران در فضای مداحی و ستایشگری اهل بیت سبک ها و روش های مختلف دارند و صداها و بیان هایشان ممکن است باهم فرق کند اما در مجموع این آدم ها و این سبک ها قطعات یک پازلند که باهم، یکدیگر را کامل می کنند. این ها کنار هم هستند، اهداف مشترک دارند و با وجود تفاوت ها، در کلیت مشترکند پس ما بدون ایمکه توجیه کنیم باید نسبت به اشتباهات همدیگر با شفقت، مهربانی، بزرگ منشی و اخوت دینی رفتار کنیم و گرنه از آن سو دشمنان بی‌شرف و حیله گر و کینه توز به ریش همه ما خواهند خندید و همه مجموعه ما را تضعیف خواهند کرد.
درست است که ما در این خانواده اختلاف سلیقه هایی داریم اما همه برادریم و هدف ما یکی است اما دشمن هیچ کدام از ما را نمی خواهد و به دنبال تضعیف و نابودی همه ماست پس باید عاقلانه و با منش دینی رفتار کنیم.
نظر شما