آب مساوی زندگی است و حیات بدون آب متصور نیست اما این مایه حیات از آنجا که به وفور و تقریباً رایگان در اختیار همگان است به چشم نمی‌آید و قدر آن شناخته نشده است. شاید آنان که طبیعت با ایشان نامهربان است و در مناطق حاره و خشک زندگی می‌کنند، از سر کمبود، با قدر و قرب آب بیشتر آشنایند و از همین روست که شیخ اجل سعدی چنین سروده است:
کس ندیدست تشنگان حجاز
بر لب آب شور گردآیند
هر کجا چشمه‌ای بود شیرین
مردم و مرغ و مور گردآیند
و به راستی چنین است که اعجوبه شاعران پارسی گوی گفته است، همه تمدنهای کهن و در کناره رودهای بزرگ سنگ بنای تاریخ را گذاشته‌اند و در مقیاس کوچکتر همه قصبات، روستاها و شهرها حول محور رود و چشمه و چاه پدید آمده‌اند. در طی تاریخ و رشد بشریت چه استفاده‌ها که از آب نشده است و چه راهکارها که برای استفاده بهینه از آب و نیروی آن پدید نیامده. آسیابها و توربینها و قناتها، چه گره‌ها که از کار بشر نگشوده‌اند.
در فلات ایران این گوشه بزرگ زمین که بخشهایی از آن از آب دور بوده است از دیرباز خلاقیت پدرانمان شگفتی «قنات» را آفریده است؛ حفر چاههایی عمیق در فواصلی معین و متصل کردن آن به هم در اعماق زمین و کم کردن عمق چاهها و رساندن آب به مظهر قنات، در طی کیلومترها، حتی امروز با وسایل دقیق و پیشرفت فناوری کاری سرگیجه‌آور است. پس ما که فرزندان همان پدرانیم، پدرانی که قدر آب را خوب می‌شناخته‌اند و برای دسترسی و استفاده بهینه از آن، خلاقیتی به عظمت قناتها آفریده‌اند، باید که آب را قدر بشناسیم و استفاده درست از آن را وجهه همت خود قرار دهیم و باور کنیم دنیای بدون آب دنیای بدون حیات است و در آینده‌ای نه چندان دور ثروتمندترین کشورها، پرآب‌ترین آنهاست.