بوی خون در خاک ما پیچیده است که برای حفظ حرمتش از جان باید گذشت. دندان به هم می‌ساییم از خشم، اما به درایت می‌فهمیم حمله رژیم جعلی و موقت صهیونیستی به بخش کنسولی سفارت ایران در سوریه، یک دعوت به جنگ آشکار است. می‌خواهد با پهن کردن جبهه جنگی که گرفتار است، زمینه جمع کردن آن را فراهم کند. از گفتنِ موضوع هم ابا ندارد. حتی به آمریکا که نقش پدر او را دارد هم اعلام کرده است به محض جواب متقابل ایران جبهه را گسترش خواهد داد.

او به دنبالِ بقای خودش هست و می‌خواهد این تضمین شود. برای همین با این ضربه به دنبالِ جواب متقابل ماست. می‌خواهد ما را- که عامل اصلی و قدرت اول صف مخالفانش می‌داند- به بازی بکشاند که زمین و زمان و هندسه‌اش را خود تعیین کرده است.

واقعیت این است که اگر امروز بندِ پوتین‌هایمان را باید ببندیم و پا در زمینی مین‌گذاری شده بگذاریم که او مهیا کرده است. معلوم است اتفاق چه خواهد بود. عقلِ مؤمنانه و حسابگر البته رفتاری چنین را تحلیل می‌کند. اما پا در پوتین نکنیم هم عزت و عظمت نام ایران، به چالش مبتلا می‌شود. اصلاً این میدان عرصه تزاحم عقلانیت و عزتمداری است.

اینکه چه باید کرد؟ همان پرسشی است که در خوانشِ اول، دو پاسخ می‌گیرد.

اولی از سوی کسانی که به قاعده عقلِ محاسبه‌گر، همه چیز را با ماشین حساب می‌سنجند. آنان، پاسخ را به زمان و مکان و با هندسه‌ای حواله می‌دهند که از سوی خود ما مهندسی شود.
سویه عزت‌طلبی، اما، تأخیر را روا نمی‌دارد. پاسخِ ضربه را همزمان با ضربه می‌پسندد. حرفش هم برای همه ما قابل فهم است که جواب را در میدان دعوا باید داد. یکی را که زدند حتماً باید دومی پُرصدا بر گونه‌شان بنشیند. به فردا نمی‌شود حواله داد جواب امروز را.

هر دو هم باوجود ظاهر متفاوت، ناظر به عظمت ایران و انقلاب است. در اصل التزام به انتقام، هیچ‌کس تردید ندارد. تردیدی که هست در زمان و نوع آن است. به نظر باید به جمع بین دو نظر رسید. یعنی ضرورت جواب‌ده برابر را به رسمیت شناخت و زمان پاسخ را تا می‌شود به جلو انداخت. با اعتماد تمام به قدرت فرماندهی و تدبیر حکیمانه امامت امت و مسئولان.

باید به قوه برنامه‌ریز و غیرتمند نظام فرصت دهیم با اشراف به همه جوانب، بهترین تصمیم را بگیرند. مناسب‌ترین زمین و زمان را برای سهمگین‌ترین پاسخ، در اختیار داشته باشند، به‌گونه‌ای که کفه هزینه برای ما سبک و برای دشمن به غایت سنگین باشد. در فایده اما عکس ماجرا محقق شود. سنگینی فایده برای ما و بی‌فایدگی برای دشمن جعلی رقم خورد. مهم‌تر از روز اقدام، اراده بر انجام حتمی آن است. امروز باشد بهتر، مصلحت آن را به فردا موکول شود هم منتظر می‌مانیم. مهم این است که حتماً جواب بدهیم و قطعاً هم جواب ما پشیمان‌کننده خواهد بود؛ قطعاً....

پی‌نگار: خروش پرطنین و صلای پرصلابت مردم بزرگ ایران دربیش از ۲هزار نقطه وهمه آزادگان جهان، فقط یک بارقه بود که رعد و آتش آن، پیش‌بینی‌ناپذیر است.