در تاریخ ملت ها، روزهائی پیش می‌آید که بدون ایثار و فداکاری و مواجهه با خطرات، مشکلات جامعه و ملت بر طرف نمی‌شود، و اهداف بزرگ و مقدس، محفوظ نمی‌ماند، اینجا است که گروهی مؤمن و ایثارگر، باید به میدان آیند، و با جهاد و فعالیت جهت رسیدن به آرمان های ملت تا نثار خون خود از آئین حق پاسداری کنند، در منطق اسلام به این گونه افراد که در این راه از دنیا می‌روند «شهید» گفته می شود و ثمره مسیر خدمت جهادی به مردم و جامعه شهادت است.

اطلاق «شهید» از ماده «شهود» بر آنها، یا به خاطر حضورشان در میدان عمل و نبرد با دشمنان حق است، یا به خاطر این که در لحظه شهادت، فرشتگان رحمت را مشاهده می‌کنند، و یا به خاطر مشاهده نعمت های بزرگی است که برای آنها آماده شده، و یا حضورشان در پیشگاه خداوند است آن چنان که در آیه شریفه: «وَ لاتَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون» آمده است.(سوره آل عمران، آیه 169)

در اسلام، کمتر کسی به پایه «شهید» می‌رسد، شهیدانی که آگاهانه و با اخلاص نیت به سوی میدان نبرد حق و باطل رفته و یا با انجام فعالیت های مختلف جهت رفاه ملت و آسایش مردم تا آخرین قطرات، خون خود را نثار می کنند.

شهادت در مکتب اسلام نوعی ارتقا محسوب می‌شود و عروج به مکانی عالی‌تر است و اگر این شهادت در راه خدمت به خلق باشد ارزشی والاتر دارد. هر کس که خدمتش به مردم و جامعه بیشتر باشد مفیدتر است؛ خدمت به خلق خدا از سقوط انسان جلوگیری می‌کند و خدمت رسانی هم‌ردیف با واجبات دین است.

خدمت به خلق خدا، در فرهنگ قرآن و اهل بیت علیهم‌السلام، ارزش و ثواب فراوانی دارد. در قرآن کریم آمده است؛ «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ» (سوره بقره، آیه 195) خداوند متعال کسانی را که کار خیر و نیک انجام می‌دهند دوست می‌دارد و چقدر خوب است که انسان محبوب خدا باشد. پس با خدمت و کمک به همدیگر می‌توان به رضایت الهی و لذت‌های جاودان آخرت رسید.

«خدمت» مفهوم گسترده ای دارد و همه امور اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی را دربر می گیرد. این واژه بر گذشت، فداکاری، ایثار، تحمل رنج و سختی و... صدق می کند. بنابراین، خدمت، عملی است که عامل در آن با اندیشه و انگیزه گره گشایی به امور مردم می پردازد.

با توجه به ارزش، ثواب و برکاتی که در خیررسانی و خدمت به دیگران است، اما هر کسی موفق به آن نمی‌شود. شوق خدمت و نیکی به جامعه و مردم، از روحی زلال و وارسته حکایت دارد. آنان که در بندِ «خویش» و وابسته به «تمنّیات نفسانی»اند، توفیق نمی‏یابند که خود را وقف جامعه و خدمت به محرومان کنند. 

رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله می‌فرماید: مَن قضی لأخیهِ المؤمنِ حاجَةً کانَ کمَنْ عَبدَ اللّه َ دَهرَهُ .(الأمالی للطوسی : 481/1051)؛ هر کس برای برادر مؤمن خود حاجتی برآورد، چنان است که همه عمرش را به عبادت خدا سر کرده باشد. این گونه انسان‏های خیرخواه و خدوم، «بندگانِ ویژه» خدایند و مورد عنایت خاص او. 

امام صادق (ع)به مفضّل بن ‏عمر  در حدیثی فرمود:
خدای متعال، گروهی از بندگانش را آفریده و آنان را برای رفع نیازهای شیعیان ما برگزیده است تا به پاداش این نیکی، به آنان بهشت بدهد. اگر بتوانی تو هم از آنان باشی، باش! (الکافی، ج 2، ص 193، ح 2)

دریغ و حسرت را کسانی خواهند خورد که در این مرحله، برای آن سرای جاودانی فکری نکرده و عملی نیندوخته باشند. امام خمینی (ره) می فرماید: من امیدوارم که خداوند همۀ شما را توفیق بدهد و همۀ ما را توفیق بدهد برای خدا کار بکنیم، تا شکست در آن نباشد. این از همۀ توفیق ها بالاتر است که ما خودمان طوری بکنیم که کارهایمان برای او باشد. (صحیفه امام، ج 10، ص 444)

از خدا باید خواست تا دست ما را در گره‏ گشایی از مشکلات مردم باز کند و آنچه را که در روایات به عنوان «قضای حاجت مؤمن» مطرح شده است، برای ما فراهم آورد.
 آیت الله رئیسی (رحمت الله علیه) که فردی فعال و خادم زائرین علی بن موسی الرضا (علیه السلام) در قدم اول و خادم مردم در کسوت ریاست جمهوری از جمله افرادی هستند که جان خود را در خدمت به مردم شریف ایران تقدیم کرده و به آرزوی دیرین خود رسیده که این مصیبت وارده را به محضر حضرت صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، مقام معظم رهبری و مراجع عظام تقلید و عموم مردم شریف ایران تسلیت عرض می‌کنیم.