«تاوان» ساخته‌ی رامین سهراب، فیلمی‌ست در ژانر اکشن. راستش برای منی که عاشق ژانر اکشن آن هم از نوع جکی چانی‌اش هستم، سال‌ها پیش که این فیلم را در جشنواره‌ی فجر تماشا کردم، به نظرم خیلی جکی چانی رسید. البته تا رسیدن به زیبایی‌شناسی خارق‌العاده‌ی جکی چان و جت لی راه زیادی در پیش دارد اما به هر حال در اقیانوس فیلم‌های کمدی‌ِ روی پرده، نه‌تنها سعی می‌کند واقعاً «اکشن» باشد، بلکه تلاش می‌کند با قواعد این ژانر پیش برود، آدم‌خوبه و آدم‌بده بسازد و نتیجه‌گیری اخلاقی کند. یعنی همان چیزهای ساده‌ای که از این ژانر جذاب انتظار داریم.

صحبت درباره‌ی داستان، بازی‌ها (برخی از بازیگران اصلی فیلم  را واقعاً نمی‌فهمم!)  و شکل روایتِ کارگردان، زیاد است. فعلاً کاری ندارم. می‌ماند همان قسمت‌های اکشن یا به قولی بهتر، «بزن‌بزن»، که از حق نگذریم ریتمیک و خوب از کار در آمده‌اند. زمان‌بندی بازیگران و عمل و عکس‌العمل آن‌ها در حین این لحظه‌های دشوار، خوب است. در ژانر اکشن، این چیزها از داستان بسیار مهم‌ترند.

رامین سهراب که در واقع خارج از ایران زندگی کرده است، علاوه بر کارگردانی، نقش اصلی را هم بازی می‌کند. او موفق شده این صحنه‌های درگیری که خودش (بدون بدل‌کار) تقریباً در تمام‌شان حضور دارد را با کلیت کار پیوند بزند. نکته‌ی صحنه‌چرخانی او در «بزن‌بزن‌»ها این است که دوربین خودش را تحمیل نمی‌کند و تدوین با کات‌های پی‌درپی زدوخورد نمی‌سازد، بلکه تبحر بازیگران، شکل هدایت آن‌ها و تمرین‌های مکرر و پیوسته برای رسیدن به سبک درست زدوخورد، باعث می‌شود صحنه‌های «اکشن» هیجان‌انگیز و پرکشش به نظر برسند.

خلاصه کنم؛ «تاوان» با تمام ضعف‌هایش، در حد و اندازه‌ی خودش حرف می‌زند و به جای ادابازی، «اکشن‌بازی» دارد، از آن‌هایی که در سینمای فقیر ایران نمونه‌اش را کمتر دیده‌ایم یا حتی ندیده‌ایم.

دامون قنبرزاده