چون هیچ‌کس نمی‌توانست با انتخاب کمترین کلمات و به این خوبی  قصه این روزهای غزه را برای نسل جدید روایت کند. به‌خصوص همان نسلی که مشخصه‌های نسل «زِد» بیش از همه در موردش مصداق دارد.

می پرسید چرا و چگونه و اصلاً خط و ربط ماجرا به هم چیست؟ می‌گویم کافی است سری به «گِیم نت»ها و «گِیم کِلاب»های سطح شهر بزنید و همین عبارت «finish them» را پیششان تکرار کنید. همان جا به شما خواهند گفت که احتمالاً منظورتان «finish him » یا «finish her» است، همان عبارتی که قبل از اجرای یک حرکت «فیتالیتی» (Fatalities) در ویدئوگیم «مورتال کامبت» شنیده می‌شود. شما با انجام این حرکت در پایان یک مبارزه خونبار بین دو مبارز در این ویدئوگیم، با خشونت و درندگی زائدالوصفی، باید کار حریف مقابلتان را تمام کنید. 

حالا با شنیدن این توصیف، بی هیچ حرف اضافه و سخنرانی، تصویر نماینده پیشین آمریکا در سازمان ملل را هنگام نوشتن این دو کلمه روی گلوله‌های توپخانه ارتش اسرائیل در جریان نبردهای این روزهای غزه به همین بچه‌ها نشان بدهید. فکر نمی‌کنم هیچ‌کدامشان به این راحتی‌ها بتوانند به خودشان بقبولانند کسی توانسته باشد در دنیای واقعی، چنین عبارتی را روی گلوله‌ای که هزاران نمونه مشابهش، جان 36 هزار زن و کودک فلسطینی را گرفته، بنویسد. جدای از تدثر، احتمالاً پوزخند تلخی هم بابت اینکه چنین کسی نماینده یک کشور در سازمان ملل بوده، گوشه لبشان سبز خواهد شد.

واقعیت ولی به طرز ویران‌کننده‌ای تلخ است. به نظرم خود «اِد بون» و «جان توبیاس» هم که این عبارات را در طراحی ویدئوگیم «مورتال کامبت» (نبرد فناناپذیران) لحاظ کرده بودند وکلی سرنوشت خونبار  برای شخصیت‌های بازی‌شان طراحی کرده بودند، نتوانند تصویر آنچه در 26 «می» در خیمه سوزان رفح اتفاق افتاد را باور کنند. تصاویر دردناک‌ این هفت ماه را هم همین‌طور. هنوز از خیلی‌ها که می پرسم آیا جرئت کرده‌اند تصاویر جنایت همین چند روز پیش در رفح را ببینند، با این پاسخ روبه‌رو می‌شوم که ما دلِ دیدن چنین صحنه‌هایی را نداریم. ما دل دیدنش را داشته باشیم یا نه، بالاخره مردی، تنِ برهنه و سوخته طفلش را که بر اثر انفجار یکی از همین خمپاره‌ها و بمب‌ها سرش متلاشی شده بود را به دست گرفته بود و با بیچارگی تمام داشت فریاد می‌زد. آن مرد نمی‌دانست دیگر چطور باید فریاد بکشد تا جهانِ و مدعیانش، صدایش را بشنوند.

القصه، با آنچه این روزها شاهدش بودیم باید بگوییم سیاستمداران آمریکایی حقیقتاً سناریونویسان بهتری برای طراحی بازی‌های خونبار و جنون آمیز هستند. باید دنیا یک‌بار برای همیشه در گوش این جماعت فریاد بزند « نسل کشی، بازی ویدئویی نیست». باید تاریخ از خانم هیلی به عنوان برترین نویسنده ماجرای نسل‌کُشی غزه یاد کند. کسی که تنها با دو کلمه توانست، نمایانگر این حجم عظیمی از سبعیّت و درندگی باشد.

راستی تا یادم نرفته بگویم قبل از امضا زدن آن گلوله خمپاره، خانم هیلی کنار این دو کلمه نوشته بود:« آمریکا همیشه عاشق اسرائیل است». این حرف یعنی قصه نسل‌کشی حالا حالاها ادامه دارد.