الهه ضمیری/ این روزها اینترنت و فضای مجازی آن‌قدر کارمان را راه انداخته و می‌اندازد، آن قدر سرگرممان می‌کند، آدم‌های دور را نزدیک می‌آورد، فرصت آشنایی با دیگران را برایمان فراهم می‌کند، دایره ارتباطاتمان را گسترده‌تر می‌کند و... که در یک کلام می‌شود گفت حسابی نمک‌گیرمان کرده است! بنابراین بعید می‌دانم کسی پیدا شود و بگوید از ریشه و اساس با تلفن همراه، اینترنت و این‌جورچیزها مخالف است. تازه پیدا هم بشود جرئت ندارد یک تنه مقابل بقیه قد علم کند و از لذت زندگی بدون فضای مجازی بگوید یا گاهی درباره چیزهای خوبی که از ما و زندگیمان گرفته حرف بزند. یکی از آن چیزهای خوب «آسودگی» است که اگر خودمان را بی‌حساب و کتاب نمگ‌گیر و یا اسیر فضای مجازی کنیم ممکن است به‌راحتی آن را از دست بدهیم. مثلاً کم‌کم به جایی برسیم که با هربار گشت‌وگذار در یکی از پیام‌رسان‌ها و دیدن‌ها و خواندن‌ها، احساس کنیم چقدر در سبک زندگی، تفریحات، مطالعه و در همه چیز از بقیه عقبیم! اصلاً هم لازم نیست صفحات سلبریتی‌ها یا افراد خاص را دنبال کنیم تا این جور افکار سراغمان بیاید. چون حالا در فضای مجازی افراد زیادی پیدا می‌شوند که با تصور و توهم اینکه در همه چیز می‌توانند الگوی دیگران باشند، تصاویر زندگی و الگو بودن خودشان را به نمایش می‌گذارند و شما را دچار حسرت می‌کنند. ما بارها  حتی با دیدن صفحات آدم‌های اهل مطالعه، احساس بیچارگی و کافی‌نبودن کرده‌ایم. هر بار که فردی کتاب تازه‌ای خواند و به اشتراک گذاشت، ما نگران‌تر شدیم. هر کتاب جدیدی که چاپ شد، دست و دلمان لرزید و با هر سفر و تور گردشگری که نرفتیم، یک اضطراب جدید به جانمان افتاد که آن‌ها رفتند و دیدند و آموختند و ما چه؟ و بعد انگار همه این‌ها، به ما گفتند که اگر غذایت شکل قشنگی نداشته باشد، اگر بلد نباشی اتاقت را به فلان سبک بچینی، که اگر بلد نباشی یادداشت عاشقانه بنویسی آدم مفیدی نیستی! واقعیت این است که این حسرت ها و نگرانی‌ها هیچ‌کدام‌شان به بهتر شدن ما کمک نمی کند و فقط آسودگی و رضایت خاطر را از ما می‌گیرد. چاره رهایی از  این اضطراب و حسرت همیشگی البته کنار گذاشتن گوشی و فضای مجازی نیست بلکه این است که عزت و احترام به خودمان را یاد بگیریم و بدانیم پیروی از الگوهای پر زرق و برق فضای مجازی، نه‌تنها ارزشمند نیست، بلکه مبتذل‌ترین شکل تقلید است. ما باید با خودمان مهربان‌تر باشیم و حالا که دنیا کمر بسته روی سختش را به ما نشان بدهد، ما باید روی لطیفمان را به خودمان نشان بدهیم.