مهیار متولی زاده کاخکی - در هر شهر و هر دیار ناحیه ای وجود دارد که آفتاب و رنگ و بویش، هوای روزگار پیشین و کهن را زنده می کند. "بازار های سرپوش" برای هر کدام از ما نامی بس آشناست که انبوه و حجمه ای از صداهای متفاوت را در درون ما بیدار می کند؛ صدای چکش، نوای اره، فریاد کودکان، همهمه ی بزرگسالان، اصرار دکان داران و .... . اما در میان تمامی این ازدحام ها، تنها یک دکان است که در لا به لای انبوهی از دود، آب، آتش و همهمه ی چکش ها غرق می شود؛ دکان یک دوات گر. "دوات گری" واژه ایست که حکایت از کار با فلزات و مخصوصا کار با "مس" دارد. این حرفه دارای زیرشاخه های متعددیست که متأسفانه به دلیل بروز انواع فلزات گوناگون، هنر آن در میان مردم به شدت به وادی فراموشی سپرده شده است. یکی از زیر شاخه های آن ، "سفید گری" می باشد که در آن قلع های پیشین را ساییده و سپس بار دیگر توسط قلع های جدیدتر آن را می پوشانند که در اصطلاح به آن "سفید کردن" اطلاق می شود. ابزار و مواد مورد استفاده در این حرفه شامل نشادر، قلع، چکش، تیز آب و .... می باشد که به همراه آتش و پمپ هوا، موجبات کاری بسیار سخت و طاقت فرسا را فراهم می آورد. یکی از هنرمندان کمتر شناخته شده ی عرصه ی سفید گری، "محمد کاظم قلعه نوعی" می باشد که از عمر 77 ساله ی خود، چیزی در حدود 71 سال است که خود را وقف این حرفه نموده و در بازار سرپوش نیشابور، عرق جبین می ریزد.