معلق میان دردهای تازه و کهنه

ساری- اتوبوس دَمَرشده را می بینم و نفسم بالا نمی آید. سرنشینانی را که حوالی چهار صبح در قلعه بیابان داراب، چه ها که نکشیده اند! جعبه دستمال کاغذی را می گذارم کنارم.