به گزارش قدس آنلاین، این سریال با نگاهی به مصائب و مشکلات حاشیه نشینان به زندگی آدم های غربت نشین در محله ای به همین نام می پردازد و محوریت قصه را ماجراهای چند زن پیرامون یک هدف مشترک شکل می دهد.

قصه حاشیه نشینان در دهه اخیر مورد توجه فیلمسازان بوده است. موجی که از اوایل دهه نود در سینما با فیلم «ابد و یک روز» سعید روستایی شکل گرفت و بعد از آن آثار موفقی چون «شنای پروانه» و «ملاقات خصوصی» هم توسط کارگردان های فیلم اولی ساخته شد و با استقبال مخاطبان در فهرست آثار پرفروش سینمای اجتماعی کشور قرار گرفتند.

شبکه نمایش خانگی هم به تاسی از تجربه موفق سینما در پرداخت قصه های طبقه فرودست، اقدام به تولید سریالهایی با محوریت ماجراهای پررنج حاشیه نشینان و قشر ضعیف جامعه کرد.

قصه محوری سریال «غربت» هم که از «نماوا» پخش می شود پیرامون چند زن از طبقه فرودست جامعه می چرخد که درگیر خلاف و بزهکاری هستند و در فکر سرقتی بزرگ، نقشه می کشند.

قسمت اول این سریال که شروعی شلوغ و آشفته داشت، حدود یک ساعت و نیم بود یعنی دو برابر زمان معمول یک سریال در شبکه نمایش خانگی و به دلیل تعدد شخصیت ها، قصه های مبهمی پیرامون هر یک از کاراکترها در قسمت اول نشان داده شد. 

اگرچه فیلمساز در حد چند دیالوگ مبهم، کدهایی برای شرح قصه هایشان در قسمت های بعدی داد اما آنقدر کلاف قصه آدم ها و ارتباطاتشان با هم پیچیده بود که باید منتظر قسمت های بعدی ماند و دید که این قصه ها قرار است چطور پرداخت شود و تدبیر فیلمساز برای گره گشایی ماجراها چیست.

قصه های عاشقانه پرسوز و گذار هندی که در افتتاحیه سریال نشان داده شد، نشان از سست بنیانی در روابط منطقی بین شخصیت ها داشت و اگر ادامه اتفاقات سریال بر اساس همین هیجانات باشد، منطق قصه در قسمت های بعدی لنگ خواهد زد.

یکی از نقاط ضعف قسمت اول، حرافی شخصیت ها بود و مخاطب در قسمت اول بیش از اینکه ببینند، مجبور به شنیدن بود. نوبت به هر شخصیتی می رسید، سفره پرغصه دلش را می گشود درحالیکه این شیوه برای دادن اطلاعات در یک اثر ، مورد پسند ذائقه مخاطب امروز نیست، ضمن اینکه پراکندگی در لحن شخصیت ها هم چنان زیاد بود که بیان برخی از جملات از سوی کاراکترها منطقی به نظر نمی رسید و گاهی کاراکترها، گنده تر از دهانشان و خارج از منطق شخصیتی شان حرف می زدند!

سریال روی بازی های گل درشت و گریم های اغراق شده سوار شده بود و شخصیت ها در همین قسمت اول تلاش کردند که حجم فشرده ای از اطلاعات زندگی شان را در دیالوگ های طولانی به مخاطب بدهند که باعث حواس پرتی ذهن مخاطب از تمرکز روی موضوع مرکزی می شد. این آشفتگی روابط و قصه ها در آغاز این مجموعه نشان می دهد که امیر پورکیان  همان مسیری اثر قبلی اش «ممنوعه» را که داستانهایی از خیانت، عشق، پول و هزاران معضل دیگر داشت و هیچکدام را درست روایت نکرده بود، در «غربت» هم پیش گرفته است.

«غربت» ستاره های زیادی دارد، گریم های متفاوتی دارد، فضای عجیبی دارد و سعی می کند که حادثه محور باشد اما آشفتگی در قصه و تعدد شخصیت ها که باعث سردرگمی مخاطب در قسمت اول شده بود، پاشنه آشیل این مجموعه در انداختن تردید به دل مخاطبان برای تماشای ادامه آن است.