ایشان پس از بیان معنای حق، که عبارت است از درست، ثابت، مستقر، سزاوار و قابل پذیرش، موارد مختلف استعمال این کلمه را بر اساس آیات قرآن، چنین برشمرد: حق در برابر باطل، حق در برابر گمراهی، حق در ما فی الذمة، حق به عنوان یکی از اسمای الهی، حق به معنای خارج نشدن از حالت عادی و ساقط نشدن از انجام عمل اصلی. نمونه‌ای از آیات قرآن در تبیین تقابل حق و باطل و نیز یاری‌رسانی خدا به حق و نابودی باطل، آیه 24 سوره شوری است که می‌فرماید: «وَ یَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَ یُحِقُّ الْحَقَّ بِکَلِمَاتِهِ؛ و خدا باطل را محو می‌کند و حق را با کلمات استوارش (و سخنان منطقی و مستدلش) پابرجا می‌سازد.»

حضرت استاد، ضمن اشاره به پیروزی نهایی حق بر باطل، ولو با تأخیر و سختی بسیار، تأکید کرد: قطعاً بدانید این جنگ بین اسرائیل و مسلمانان، نبرد بین باطل و حق است. قطعاً خداوند طرف حق را یاری می‌کند و طرف مقابل یعنی اسرائیل را ذلیل و خوار.

وی در ادامه، برخی از ویژگی‌های حق و باطل و آثار گزینش هر یک از آن‌ها را ضمن اشاره به روایاتی در این باره، شرح داد و گفت: حق، ثقیل و باطل، خفیف است. اطاعت و عبادت خدا حق، اما سخت است؛ اگر این‌گونه نبود، همه انسان‌ها اهل عبادت بودند. پیروی از حق، نشانه عقلانیت و اعتقاد واقعی انسان به امور روحانی و طریق بهشت است؛ اما پیروی از باطل، طریق جهنم و مستوجب عذاب و ملامت دنیوی و اخروی است. طبق روایتی از امیر مؤمنان(ع)، شناخت حق باعث شناخت باطل و پرهیز از آن می‌شود: «کَیْفَ یَنْفَصِلُ عَنِ اَلْبَاطِلِ مَنْ لَمْ یَتَّصِلْ بِالْحَقِّ» (غررالحکم، ج1، ص518). فراتر از پذیرش حق ولو از صغیر و دشمن، بذل و ایثار حقّ خود و گذشتن از آن برای دیگری است؛ این کمال انسانیت و دارای اجری والا است. اگر همه این‌طور عمل کنند و حق را تنها به نفع خود نخواهند، خانواده و اجتماع درست می‌شود و این همه نزاع پیش نمی‌آید. البته به جا باید حق را برای خود خواست و به جا هم از آن گذشت.