ایشان در این جلسه با عنوان «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ... اَلْإِصْرَارِ عَلَی الْمَأْثَمِ» با بررسی مفهوم «ابتهاج به گناه» و پیامدهای آن؛ «ابتهاج به گناه» را به معنای افتخار و خوشحالی کردن به انجام گناه و نشان دادن و به رخ انسان‌های مؤمن و متقی کشیدن آن، دانسته و بیان کرد: ابتهاج به گناه هم مانند اصرار بر گناه، چیزی زائد بر اصل گناه و خود، گناه دیگری است؛ بلکه بر اساس روایات، گناهی بزرگ‌تر و قبیح‌تر از مرتکب شدن به معاصی است؛ زیرا این جرأت بر خوشحالی به گناه و بی‌اعتنایی به فرمان الهی، اعلام جنگ با خدا و از بزرگ‌ترین گناهان است و نتیجه‌ای جز ذلت و تلخی عذاب به دنبال نخواهد داشت.

این استاد اخلاق، راه درمان این رذیله را یاد دائمی خدا، پشیمانی و استغفار از گناهان و پیاده‌سازی تقوا در قلب و زندگی عنوان کرد و ادامه داد: قرآن مجید که نسخه عملی انسان‌هاست، تنها در یک مورد، مؤمنین را امر به فرح و خوشحالی کرده و آن آیات 57 و 58 سوره یونس است که می‌فرماید: «ای مردم! یقیناً از سوی پروردگارتان برای شما پند و موعظه‌ای آمده، و شفاست برای آنچه (از بیماری‌های اعتقادی و اخلاقی) در سینه‌هاست، و سراسر هدایت و رحمت است برای مؤمنان. بگو: (این موعظه، دارو، هدایت و رحمت) به فضل و رحمت خداست، پس باید مؤمنان به آن شاد شوند که آن از همه ثروتی که جمع می‌کنند، بهتر است.» مرحوم قمی در تفسیر این آیه می‌گوید یعنی شیعیان باید خوشحال باشند؛ زیرا تنها آنها از نعمت ولایت معصومین (علیهم السلام) برخوردارند.

وی با بیان این نکته که رحمت الهی، همان نورانیتی است که خداوند در اثر جهاد با نفس، در قلب آدمی ایجاد می‌کند، به قرائت این دعا در قنوت‌های نماز توصیه کرد: «اللهم اجعل فی قلبی نورا و فی سمعی نورا و فی بصری نورا و فی لسانی نورا و فی یدی نورا و فی رجلی نورا و فی جمیع جوارحی نورا یا نور الانوار». نورانی شدن تمام اعضا و جوارح به گونه‌ای است که فقط برای خدا کار می‌کنند؛ مثلا انسان با دست خود انفاق می‌کند و مصداق بارز آن، کمک به مسلمانان و مؤمنانی است که زیر فشار اسرائیل و بمب‌های آن قرار دارند.