حضرت آیت الله هاشمی علیا استاد اخلاق و مؤسس این حوزه، در جلسه این هفته، فراز «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ... اَلْإِصْرَارِ عَلَی الْمَأْثَمِ» را شرح داد.

ایشان ابتدا در تبیین معنای عبارت مورد نظر گفت: «اصرار» در اصل از شدت و ربط می‌آید و بر ملازمت شیئی با شیء دیگر و جدا نشدن از آن اطلاق می‌شود. بدین ترتیب، اصرار بر گناه به معنای تکرار کردن و ادامه دادن آن است که خود، گناه دیگری است؛ زیرا نشانه بی‌ادبی و بی‌معرفتی به خدای تعالی و رعایت نکردن مقام و حقّ الهی است. امیر مؤمنان(ع) در این باره می‌فرماید: «أَعْظَمُ اَلذُّنُوبِ عِنْدَ اَللَّهِ ذَنْبٌ أَصَرَّ عَلَیْهِ عَامِلُهُ؛ بزرگ‌ترین گناهان نزد خداوند گناهی است که انجام‌دهنده‌اش بر آن اصرار ورزد.» (غررالحکم، ج1، ص201). در واقع، چنین فردی به سبب جهل و حماقت، نه تنها در محضر ولیّ و رازق خود، ابراز پشیمانی و توبه نمی‌کند، بلکه با قوه‌ای که از رزق الهی دریافت کرده، جرأت بر تداوم نافرمانی او دارد. علت دیگر این بی‌احترامی به فرمان الهی و فراموشی استغفار، غفلت از یاد خداست. قرآن کریم در آیه 135 سوره آل‌عمران، در وصف متقین می‌فرماید: «و آنان چون کار زشتی مرتکب شوند یا بر خود ستم ورزند، خدا را یاد کنند و برای گناهانشان آمرزش خواهند؛ و چه کسی جز خدا گناهان را می‌آمرزد؟ و دانسته و آگاهانه بر آنچه مرتکب شده‌اند، پافشاری نمی‌کنند.» از مصادیق بزرگ‌ترین گناهان و اعمال زشت در این آیه، ظلم به مؤمنان و مسلمانان است؛ همچون ظلمی که در حال حاضر به آنها می‌شود. این ظلمِ یهودیان که اولین و بزرگ‌ترین دشمن اسلام و مسلمانانند، از گناهان فاحش، یعنی روشن و مخالف عقل است. به همین خاطر، حتی کسانی که دین ندارند این عمل زشت را مذمت کرده، بر علیه یهود شعار می‌دهند.

این استاد اخلاق، ضمن اشاره به دسته‌ای از روایات، برخی ویژگی‌ها و آثار اصرار بر گناه را چنین عنوان کرد: 1. ایمن دانستن خود از مکر الهی و خسران ابدی. 2. تبدیل گناهان صغیره به کبیره. 3. قسی و تاریک شدن و میراندن قلب تا جایی که دیگر به حال قبل برنگشته، موجب فراموشی کلی و حتی ناباوری خدا و قیامت می‌شود.