ایشان با اشاره به اینکه طاعت و بندگی خدا آثار و لوازم بسیاری دارد، آن را وجه امتیاز انسان و معرّف ایمان و عقاید او دانست و گفت: ایمان امری باطنی و قلبی است و اعتقاد قلبیِ تنها کفایت نمی‌کند. اگر طاعت و بندگی نباشد، از کجا معلوم ‌شود ایمان وجود دارد؟ نه تنها مقدار و کیفیت ایمان، بلکه کمال معرفت انسان هم بر همین اساس دانسته می‌شود. اهمیت این مسأله تا حدّی است که امیر مؤمنان (ع) می‌فرماید: «لاَ دِینَ لِمَنْ دَانَ بِطَاعَةِ اَلْمَخْلُوقِ وَ مَعْصِیَةِ اَلْخَالِقِ؛ دین ندارد کسی که اطاعت کند مخلوق را در نافرمانی خالقش.»

این روایت بر نکته قابل تأمل دیگری نیز دلالت دارد و آن اینکه عبادت و بندگی شأن کسی است که خالق و رازق انسان باشد؛ لذا فقط منحصر به خدای متعال است. البته اطاعت از کسانی که خدا امر به اطاعتشان کرده هم اطاعت الله است؛ به همین جهت، محبت به اهل بیت (علیهم السلام)، اطاعت از ایشان و اطاعت از آنها نیز اطاعت و بندگی خداست. بنابراین وقتی می‌‎گوییم به اهل بیت محبت داریم، در صورتی درست است که تابع آنها باشیم؛ مثلا کسی که می‌گوید به حضرت زهرا (س) محبت دارد قطعا باید باحجاب باشد و اگر بی‌حجاب است، محبتش راستین نیست.

این استاد اخلاق در ادامه به برخی از آثار اطاعت و بندگی خداوند که از روایات به دست می‌آید اشاره کرد که عبارتند از: عزّت‌آفرینی و کفایت امر دنیا و آخرت انسان توسط خداوند.

آیت الله هاشمی علیا با استناد به احادیث و فرازهایی از ادعیه، بر لزوم استفاده صحیح از عمر تأکید کرد و گفت: انسان مؤمن نباید فراغت داشته باشد. یک لحظه فراغت، حتی سکوت بدون ذکر خدا، مایه حسرت و خسران روز قیامت است. سرمایه زندگی انسان در آخرت، عمر اوست که باید در خدمت و عبادت و بندگی خدا صرف شود، و اگر بخواهد مرتع شیطان باشد، همان بهتر که عمر طولانی نداشته باشد.