حضرت آیت الله جوادی آملی در یکی از سخنان خود به شرح حکمت ۷۱ نهج البلاغه پرداختند و گفتند:

حضرت می فرماید: «إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْکَلَامُ»؛ اگر عقل کامل شد سخن کم خواهد بود.

آدم هر چیزی را که نمی‌خواند، هر حرفی را که نمی‌زند!

بزرگان ما در اهل حکمت حرفی زدند که خدا مرحوم آخوند صاحب کفایه را غریق رحمت کند که مشابه این را در کفایه آورده؛ گفته بعضی از کارهاست که اصلاً جلوی فضیلت و واجبات را می‌گیرد.

مثالی ذکر کرده و می‌گوید: اگر کسی یک مقدار آب شور پای این درخت بریزد، این درخت با این آب شور کم‌ کم بیمار می‌شود، راهی برای ترمیم او نیست!

مگر او چقدر آب می‌خواهد؟ قدری آب می‌خواهد که شما از آب شور به او دادی!

ذهن هم همینگونه است، مگر ذهن چقدر ظرفیت دارد؟ مدام این قصه را بخوان، آن روایت را بخوان، آن حرف را گوش بده، پر از این جنجال‌ها می‌شود و جا برای علم نیست.

گفتند این صندوق درون را، این راز درون را، این محکمه درون را برای شرح صدر حفظ بکنید؛ هر حرفی را نزنید؛ هر حرفی را نخوانید؛ هر حرفی را گوش ندهید.

اگر معارف بلند توحید بود، علم بود، استدلال بود، نفع جامعه بود، آنها را هم بگویید و هم بشنوید؛ اما حرف‌هایی که سودآور نیست بذله است، خنده است، قصّه است، کذب است، فرمود اینها را به حرمِ امن دلتان راه ندهید.