به گزارش قدس آنلاین، فیلم یک روایت ملتهب از قصه مهاجرت دارد که به شیوه سکانس پلان ساخته شده و قصه چند انسان سرگشته را روایت می‌کند که هر کدام درگیر مشکلی شخصی هستند و در مرز آستارا در کلبه‌ای در کنار آب جمع شده‌اند تا به کمک یک آدم‌پران به صورت قاچاقی از مرز خارج شوند. عباس غزالی، سوگل خلیق، توماج دانش بهزادی، رها خدایاری، مجتبی شفیعی، تیما تقی‌زاده، عماد درویش و ملیسا چوپانی در این فیلم نقش‌آفرینی کرده‌اند.
محمد تنابنده، کارگردان «آبستن» درباره این فیلم به خبرنگار ما می‌گوید: این فیلم یک سکانس پلان ۹۰ دقیقه‌ای در ژانر درام اجتماعی است و قصه چند جوان را تعریف می‌کند که می‌خواهند به صورت غیرقانونی و پنهانی از کشور خارج شوند.
او درباره تکنیک سکانس پلان برای ساخت این اثر توضیح می‌دهد: قصه آبستن از ابتدا سکانس پلان نبود اما در آغاز فیلم‌نامه دیالوگی داشتم که یکی از شخصیت‌ها می‌گوید «ما یک ساعت و نیم دیگر باید حرکت کنیم» و این ۹۰دقیقه برای شخصیت‌ها بسیار مهم است. به این فکر کردم چقدر خوب است این فیلم در یک سکانس پلان گرفته شود تا تمام این ۹۰دقیقه برای مخاطبان مهم باشد و لحظه به لحظه همراه فیلم شوند.
یک گام رو به جلو در کارگردانی
تنابنده با بیان اینکه شیوه سکانس پلان، کار بسیار دشواری است، می‌گوید: این شیوه فیلم‌برداری نیاز به هماهنگی کامل عوامل پشت صحنه با بازیگران جلو دوربین در متن و ریتم دارد بنابراین گروه ما تمرین بسیار زیادی داشتند تا بتوانیم کار را به خوبی ضبط کنیم.
او درباره جذابیت‌های این فرم سینمایی برای مخاطب امروز سینما عنوان می‌کند: بازخوردی که از دوستان و همکارانم پس از تماشای فیلم گرفتم این بوده که انگار یک فیلم نیم‌ساعته را تماشا کردند و زمان فیلم خیلی سریع برایشان گذشته است چون قصه، قلاب‌های فراوانی دارد و ریتم بسیار بالاست. ضمن اینکه قصه ملتهبی دارد که مخاطب را درگیر می‌کند.
کارگردان فیلم «تدفین» که این فیلم ویدئویی را چندی پیش در گروه هنر و تجربه اکران کرده بود درباره «آبستن» به عنوان نخستین تجربه ساخت فیلم سینمایی می‌گوید: فیلم‌نامه هر دو فیلم را خودم نوشتم ولی دنیایشان بسیار متفاوت از هم است و هیچ ارتباطی با هم ندارد. با اینکه هر دو فیلم را دوست دارم اما به نظرم آبستن یک گام رو به جلو است.
تنابنده درباره تکراری بودن سوژه فیلم خاطرنشان می‌کند: آبستن بسیار متفاوت از فیلم‌هایی است که درباره مهاجرت ساخته شده و با وجود اینکه بستر فیلم درباره مهاجرت است اما قصه هر کدام از شخصیت‌ها، مسیر داستان را عوض می‌کند و فیلمی متفاوت از دیگر آثار ساخته شده درباره مهاجرت است. ضمن اینکه در فیلم‌نامه و فرم می‌خواستم از فیلم‌های سینمای ایران درباره مهاجرت، فاصله بگیرم.
بخش زیادی از لوکیشن فیلم را ساختیم
تنابنده درباره نخستین تجربه کارگردانی مشترک با برادرش اظهار می‌کند: من و مصطفی سال‌ها کنار هم فیلم دیدیم و سلیقه‌هایمان بسیار به هم نزدیک است. از زمان نگارش فیلم‌نامه با هم درباره قصه حرف می‌زدیم و کار مشترک خیلی برایم چالش‌برانگیز نبود، اتفاقاً فکر تازه‌ای کنارم بود که تجربه خوبی را رقم زد و امیدوارم تکرار شود.
او درباره انتخاب بازیگران فیلم توضیح می‌دهد: در کنار انتخاب معدود بازیگران چهره، نقش‌آفرینی دیگر شخصیت‌ها را به بازیگران خوب تئاتر می‌سپارم. در آبستن چند بازیگر چهره داریم و بقیه از بازیگران خوب تئاتر هستند. سعی کردم این انتخاب را براساس ویژگی‌های شخصیت‌های قصه انجام دهم.
این کارگردان با بیان اینکه شخصیت‌های فیلم در مرز آستارا کنار هم جمع می‌شوند اما لوکیشن فیلم‌برداری در تالاب انزلی است، یادآور می‌شود: ما در تهران حدود ۵۰ جلسه دورخوانی فیلم‌نامه داشتیم که در خلال این دورخوانی‌ها، من به همراه مصطفی و طراح صحنه (سعید هنرمند) مدام به انزلی می‌رفتیم. کلبه‌ای که در فیلم می‌بینید، کلبه بسیار کوچکی بود که آن را ساختیم و بزرگ‌ترش کردیم در واقع بخش زیادی از لوکیشن فیلم را ساختیم.
او می‌افزاید: با وجود اینکه تولید خارج از تهران سختی‌های خودش را دارد ولی رنگ جدیدی به فیلم می‌بخشد و می‌تواند برای مخاطب بسیار چشمنواز باشد. برای من مهم بود قصه آبستن در جایی که بسیار چشمنواز و دارای چشم‌انداز است ساخته شود.
تنابنده در پایان می‌گوید: گرفتن سیمرغ برایم مهم است چون به دیده شدن فیلم کمک می‌کند و بیشتر خوشحال می‌شوم این سیمرغ در دستان عوامل فیلم قرار بگیرد چون برای ساخت این فیلم خیلی زحمت کشیدند. امیدوارم شب اختتامیه فیلم فجر، شبی رؤیایی و خاطره‌انگیز برای فیلم ما باشد.
نظر شما