«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْفَائِزِینَ لَدَیْکَ وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ اِلَیْکَ بِاِحْسَانِکَ یَا غَایَةَ الطَّالِبِینَ».

خدایا مرا در این ماه از توکل کنندگان، و از رستگاران نزد خود، و از مقرّبان درگاهت قرار بده، به احسانت ای هدف جویندگان.

شرح و تفسیر:

دعای دهم ماه رمضان، تجلی‌گاه عمیقی از اصول عرفانی و فلسفی است که در آن درخواست‌هایی برای حرکت در مسیر توکل، فوز و قرب الهی مطرح می‌شود. در ابتدای دعا، از خداوند خواسته می‌شود که انسان را «متوکلین» قرار دهد: «اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ». توکل، در معنای عرفانی، به معنای تسلیم کامل به اراده الهی است؛ یعنی انسان پس از تلاش و جهد، دل خود را از نگرانی‌ها و توقعات دنیوی رها می‌کند و به خداوند اعتماد می‌کند. این توکل، نشانگر ایمان عمیق به حضور و تدبیر الهی در تمام امور زندگی است. سپس، درخواست می‌شود که انسان از جمله «فائزین» نزد خداوند قرار گیرد: «اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْفَائِزِینَ لَدَیْکَ». فوز در اینجا به معنای رسیدن به موفقیت و سعادت حقیقی است که تنها در قرب الهی و درک حقیقت رخ می‌دهد. در فلسفه اخلاقی، فوز به معنای پیروزی در درون است، نه پیروزی ظاهری؛ پیروزی بر نفس و امیال دنیوی.

در مرحله بعد، از خداوند خواسته می‌شود که انسان را در زمره «مقربین» قرار دهد: «اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ إِلَیْکَ». قرب به خداوند به معنای نزدیکی به حقیقت مطلق است. در عرفان اسلامی، «مقربین» کسانی هستند که در مسیر سلوک، از هر مانعی عبور کرده و به مرحله‌ای از اتصال مستقیم به حقیقت الهی رسیده‌اند. در پایان، دعای «به احسانک» اشاره به آن دارد که هیچ یک از این مقامات و مراتب بدون عنایت و لطف الهی امکان‌پذیر نیست. انسان باید همواره به‌خاطر داشته باشد که در نهایت، هر فوز و هر قرب، تنها از رحمت و احسان خداوند سرچشمه می‌گیرد.