ابراهیم صادقی‌فر، رئیس موسسه کار و تأمین اجتماعی، در نشست تخصصی «علوم اجتماعی و صداهای خاموش» که در پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات برگزار شد، اظهار کرد که بررسی مسائل کارگری از منظر جامعه‌شناسی و تقویت صدای کارگران اهمیت بالایی دارد.

وی گفت: بسیاری از کارگران کشور تحت پوشش تشکل‌ها قرار ندارند و کوچک‌ترین مسائل آن‌ها معمولاً با اخراج یا محدودیت مواجه می‌شود. مسائل کارگری موضوعی محلی یا ملی نیست و باید در چارچوب جهانی و ساختاری مورد توجه قرار گیرد، زیرا محدود کردن حمایت‌ها به سطح ملی باعث گسست بین کارگران در عرصه‌های بین‌المللی می‌شود.

صادقی‌فر یادآور شد: تحریم‌ها، محدودیت انتقال فناوری و تغییرات اقتصادی اخیر، به ویژه در حوزه‌های معدن و پلتفرمی، وضعیت کارگران را دشوار کرده و صدای آن‌ها به شکل مناسبی شنیده نمی‌شود.

رئیس موسسه کار و تأمین اجتماعی بر ضرورت تقویت نهادهای ملی چندجانبه‌گرایی و تشکل‌های مستقل کارگری تأکید کرد و گفت: بازتوزیع قدرت و مشارکت واقعی کارگران در تصمیم‌گیری‌های اقتصادی و اجتماعی باید از طریق سازوکارهای سه‌جانبه و شوراهای تخصصی صورت گیرد.

وی با بیان اینکه تاریخ کارگری همواره با ضعف قدرت چانه‌زنی و نابرابری ساختاری همراه بوده و کارگران اغلب تنها مانده‌اند، اظهار کرد: تشکل‌های قوی و نمایندگی واحد می‌تواند صدای کارگران را در عرصه سیاست‌گذاری و قانون‌گذاری رساتر کند.

صادقی‌فر به سویه سیاست‌گذاری جامعه ‌شناسانه پرداخت و گفت: جامعه‌شناسی باید به سیاست ترجمه شود و مشارکت فعال تشکل‌های کارگری و کارفرمایی در تصمیم‌گیری‌های کلان اقتصادی و برنامه‌ریزی‌های ملی تضمین شود.

وی گفت: موفقیت در توانمندسازی جامعه کار و تولید مستلزم نگاه چند سویه و سیستمی است تا کارگران بتوانند صدای خود را مستقل و مؤثر بیان کنند و نیازی به وابستگی به گروه‌ها یا نهادهای دیگر نداشته باشند.

وی به تجربه سازمان بین‌المللی کار از سال ۱۹۱۹ نیز اشاره کرد و گفت: که این نهاد با رویکردی انسانی، عدالت‌محور و سیاست‌گرا چارچوب‌های حمایتی و سه‌جانبه‌ای برای کارگران ایجاد کرده است.

صادقی‌فر افزود: هدف اصلی این سازمان، ارائه راه‌حل‌های برد-برد بین کارگر و کارفرما و توجه به مسائل انسانی، سیاسی، اقتصادی و صلح پایدار بوده و این رویکرد اهمیت نگاه چندجانبه و جامع به وضعیت کارگران را نشان می‌دهد.

رئیس موسسه کار و تأمین اجتماعی در پایان گفت: مسیر توانمندسازی جامعه کار و تولید باید به بازطراحی سیستم‌ها، فرایندها، نقش‌ها و جایگاه‌های کارگران منجر شود تا آن‌ها بتوانند نقش واقعی خود را در اقتصاد و جامعه ایفا کنند و صدایشان به شکل گسترده‌تر و مستقل شنیده شود.