اگر در قرآن کریم وسعت بهشت به اندازه ی وسعت آسمان و ها و زمین بیان شده است، شاید به خاطر آن است که انسان چیزی وسیع تر از آسمان و زمین و کهکشان ها را نمی شناسد تا مقیاس سنجش قرار داده شود، و از این رو قرآن کریم برای این که وسعت بهشت را ترسیم نماید، آن را به پهنه ی آسمان ها و زمین تشبیه نموده است، چرا که ذهن انسان از آن بیشتر را قادر به تصور نبوده است (تفسیر نمونه، ج۳: ۹۵)، اما باید دانست که وسعت بهشت امری فراتر از این می باشد، به نحوی که در کتاب لئالی الاخبار نقل شده است که جناب جبرئیل به حضرت حق فرمود: خدایا؛ اگر اجازه فرمایی، من وسعت بهشت را طی و اندازه گیری نمایم. پس خداوند به او اجازه فرمود، و جبرئیل سی هزار سال پرواز کرد و به جایی (انتهایی) نرسید و خسته گردید. سپس از خداوند متعال نیرویی بیشتر برای به پایان رساندن این امر تقاضا نمود، و خداوند نیروی او را دوبرابر نمود و سی هزار سال دیگر پرواز نمود تا این که مجدد خسته گردید و باز از خداوند تقاضای قدرت نمود و خداوند خواسته ی او را استجابت نمود و تا سی هزار مرتبه مجدد جبرئیل این خواسته را تکرار نمود. پس از آن با خداوند مناجات نمود و فرمود: خدایا؛ آیا طول بهشت را طی نمودم؟

در آن حال حوریه ای از غرفه خود سرش را بیرون آورد و گفت: ای روح خدا؛ ای جبرئیل: بدون جهت خود را به زحمت مینداز، به خدا قسم! در این مدت که پرواز کرده ای هنوز تمام ملک (تنها یک) مومن را طی نکرده ای؟!

جبرئیل سپس با تعجب پرسید: تو کیستی؟ جواب داد: یکی از حوریانی می باشم که برای مومنی از مومنان خلق شده ام. (اسرار معراج: ۲۵۱؛ آمال الواعظین، ج۳: ۴۴۹)

نویسنده: مصطفی لعل شاطری