به گزارش قدس آنلاین، چراغ برات از فرهنگ‌ها و سنت‌های اصیل و قدیمی مردم استان بوده که سابقه‌ای هزار ساله داشته و این سنت کماکان پابرجا بوده و از گذشتگان به ما رسیده و از ما نیز به آیندگان می‌رسد.

براساس این سنت قدیمی مردم استان از سه شب قبل از نیمه شعبان به دیدار اهل قبور می‌روند و با روشن کردن شمع و اهدای نذورات و خیرات به یاد آنها برای شادی و آرامش خاطر روحشان دعا می‌کنند.

مراسم آئینی چراغ برات از جلوه‌های ناب و خاص فرهنگ ما خراسانی‌ها بوده و در این زمان مردم با گرامیداشت نام و یاد اموات خود سعی در جلب رضایت و خوشنودی آنها دارند.

اجرای این سنت پسندیده توسط مردم استان آنها را یاد مرگ می‌اندازد و تلنگری برایشان به وجود می‌آید تا هر لحظه مرگ را در نزدیکی خود ببینند و از این فرصت باقی مانده حضورشان در دنیای فانی نهایت بهره را ببرند.

مردم استان در این زمان باقی مانده تا سفر ابدی به دنبال آن هستند تا هواهای نفسانی و آلوده شدنشان به گناه را رها کرده و در تلاش برای جبران خطاهای گذشته و عفو و بخشش آنها از جانب پروردگار متعال هستند.

از آئین‌های مرسوم ایام چراغ برات در استان می‌توان به شب زنده داری خانواده‌ها در کنار یکدیگر بوده و با روشن کردن شمع و چراغانی کردن محفل خود یاد اموات را گرامی می‌دارند، این مراسم از نماز مغرب و عشاء آغاز می‌شود و تا پاسی از شب ادامه می یابد.

در مشهد قدیم این شب زنده داری در سه روز برگزار می‌شد و اکنون نیز این سنت پسندیده ادامه دارد و مردم در این مراسم برای خود و امواتشان دعا می‌کنند تا مورد عفو و بخشش پروردگار متعال قرار بگیرند.

همچنین از این روز می‌توان به عنوان صله رحم با اموات نام برد، روزی که مختص در گذشتگان بوده و با قرائت فاتحه و خیرات یاد آنها را گرامی می‌دارند، البته این سنت در برخی از استان‌های کشور مانند تهران و یزد هم برگزار می‌شود، اما به لحاظ وسعت، سطح کیفی و حضور پرشور مردم همانند خراسان بزرگ نبوده و نیست.

از نیات برگزار کنندگان این مراسم هم می‌توان به برات غریبان، اسرا، مسافران، زندگان ، مردگان و غیره اشاره کرد که شاخص‌ترین آن در اموات بوده که با شور، شوق و رونق بهتر و بیشتری برگزار می‌شود، زیرا احترام به درگذشتگان در این دیار از قدیم تاکنون رایج بوده است.

از معانی دیگر کلمه برات می‌توان به آزادی اموات اشاره کرد و مردم استان بر این باورند که اگر مردگان در دنیا نتوانستند توشه‌ای برای آخرتشان جمع آوری کنند، در دیار باقی در برند به سر نبرند و در این ایام چشم انتظار براتشان از سوی خانواده، دوستان، اقوام و خویشاوندانشان هستند، تا با توکل به خدا و توسل به ائمه اطهار (ع) و به خصوص امام زمان (عج) سند آزادیشان از دوزخ امضا شود.