اختصاصی قدس آنلاین - رمز عبور شما برای ورود به فضای مجازی چیست؟ بیشتر از فیس بوک و توئیتر استفاده می کنید یا تلگرام و اینستاگرام؟ هرکسی که درخواست دوستی داد را می پذیرید؟ شما هم روی هر مطلب جالبی که شما را به ورود به لینک دیگری ترغیب می کند کلیک می کنید؟

اینها و سوالاتی از این دست، دغدغه بسیاری از کارشناسان و خانواده ها شده است. آنها که نسبت به خطرات فضای مجازی آگاهی دارند و نگران کانون گرم خانواده ها هستند.

آنها رمز ورود به فضای مجازی به جای استفاده مشترک از کلمات و اعداد را پرسیدن چند سوال ابتدایی می دانند. کارشناسان فضای مجازی معتقدند هرچند سازندگان شبکه های اجتماعی یا نرم افزارهای ارتباطی دنیا را با شعار «همه باید همه چیز را بدانند» تسخیر کرده اند اما وقتی کاربر قصد ورود به این فضا را در سر می پروراند بهتر است ابتدا چند سوال اساسی را از خود بپرسد: «آیا واقعا همه چیز را باید همه بدانند؟ حریم خصوصی من کجاست؟ فضای مجازی چقدر ایمن است؟ و... و.»

حضور شبکه های اجتماعی باعث شد بسیاری به بهانه آزادی ارتباطات و یافتن موضوعات و دوستان جدید، همه آنچه حریم خصوصی شان هم بود را با دیگران به اشتراک بگذارند. به خیال اینکه آن دیگری هم واقعیت زندگی اش را برای او به نمایش گذاشته است. آنها خیال می کردند تنهایی ساختگی شان در خانه و بحث و مجادله با اطرافیانشان را می توانند اینجا به ارتباطات گرم عاطفی بدل کنند.

خیالاتی که باعث می شد هرچه شدیدتر دلبسته فضای سرگرم کننده و جذاب فضای مجازی شوند و ارتباطشان با دوستان مجازی ترشان گرم تر. دوستانی که نمی دانید هویت واقعی شان حتی در خود را مذکر یا مونث مطرح کردن، درست است یا غلط.

این فضا حالا آنقدر پیچیده شده که همان طراحان فضای مجازی هم این فضا را آلوده و مسموم توصیف می کنند. آلوده بخاطر عدم آگاهی داشتن از هویت واقعی افراد و مسموم از آن جهت که آنچه به اشتراک گذاشته ای دیگر صاحبش نیستید!

برای همین هم هر روز پرونده های شکایت از کاربران فضای مجازی و سوء استفاده های مالی یا ... قطورتر و تعدادشان افزون تر می شود. پرونده هایی که متهم ردیف اول شان همان ها هستند که شکایت کرده اند. کسانی که به خیال خام، روبروی لپ تاپشان نشسته و عکسی را در فضای مجازی منتشر کرده اند، بی توجه به اینکه هزاران هزار کاربر دیگر آنها را احاطه کرده و در محاصره گرفته اند. کاربرانی که خودشان راه را برای ورودشان به اتاق خواب و گالری تصاویرشان هموار کرده اند.

اما آیا واقعا این همه ماجراست؟ به اشتراک گذاشتن عکس و حرف های خصوصی میان شما و همسرتان به همین جا ختم نمی شود! آیا تا به حال به این فکر کرده اید که سازندگان و گردانندگان شبکه های اجتماعی و نرم افزارهای ارتباطی به تمام اطلاعات شما دسترسی دارند؟ نرم افزارهایی که از خارج کشور ساپورت می شوند و ما حتی امکان شکایت از آنها را هم نداریم؟ آیا تا به حال فکر کرده اید این حریم خصوصی که مدام برای به روزرسانی اش از شما اطلاعات جدید می خواهند دیگر حریم خصوصی نیست!؟ پس حتی اگر خیلی هم مراقب رفتارتان در فضای مجازی باشید بازهم کسانی هستند که سن و تحصیلات، دانشگاه محل تحصیل، محل تولد و شماره تلفن شما را دارند. آنها حتی به اسم نزدیک ترین دوستان شما هم دسترسی دارند.

دوستانی که شاید دوست زمان دانشگاه شما باشند اما معرف شما می شوند برای آنها که از این اطلاعات در هر لحظه و هرجا استفاده می کنند. و این خارج شدن از فضای امن و پیوستگی با دوستانی که نه هویت درستی دارند و شما آنها رامی شناسید، شما را مدام به تک بعدی شدن پیش می برد. ابتدا می خواستید از تنهایی درآیید اما حالا گوشه اتاق تان ساعت ها تنها خیره در لپ تاپ یا سر در گوشی می نشینید و گمان می کنید وقت تان را با دوستانتان سپری می کنید.

اینها حرف سازندگان و طراحان این فضاست، نه کارشناسان اخلاقی و اجتماعی. که یقینا جامعه ما با پدیده های ضداخلاقی این فضا بیشتر آسیب پذیر خواهید بود.