به گزارش قدس آنلاین، امام‌ خمینی(ره) که در راه سربازی واقعی و یاری امام زمان(عج)، عمر خود را سپری کرد، سخنانی ارزشمند در رابطه با امام عصر(عج) بیان کرده‌ است که بخش چهارم آن تقدیم می‌شود:

برداشت‌های انحرافی از انتظار

۱. بعضی‌ها انتظار فرج را به این می‌دانند که‌ در مسجد، در حسینیه، در منزل بنشینند و دعا کنند و فرج‌ امام‌ زمان‌ علیه‌ السّلام را از خدا بخواهند. اینها مردم صالحی هستند که یک همچو اعتقادی دارند، بلکه بعضی از آنها را که من سابقا می‌شناختم، بسیار مرد صالحی بود. یک اسبی هم خریده بود، یک شمشیری هم داشت و منتظر حضرت صاحب علیه السّلام بود. اینها به‌ تکالیف‌ شرعی خودشان هم عمل می‌کردند و نهی از منکر هم می‌کردند و امر به معروف هم می‌کردند؛ لکن همین. دیگر غیر از این کاری ازشان نمی‌آمد و به فکر این هم، که یک‌ کاری‌ بکنند، نبودند.

یک دسته دیگری بودند که انتظار فرج را می‌گفتند این است که ما کار نداشته باشیم به این‌که در جهان چه می‌گذرد، بر ملت‌ها چه می‌گذرد، بر ملت‌ ما چه می‌گذرد. به این چیزها، ما کار نداشته باشیم. ما تکلیف‌های خودمان را عمل می‌کنیم. برای جلوگیری از این امور هم خود حضرت بیایند ان‌شاء‌الله درست می‌کنند. دیگر ما تکلیفی نداریم. تکلیف ما همین است که دعا کنیم ایشان بیایند و کاری به کار آن‌چه در دنیا می‌گذرد یا در مملکت خودمان، نداشته باشیم. اینها هم یک دسته‌ای مردمی‌ بودند که صالح بودند.

دسته‌ای دیگر می‌گفتند باید عالم پر از معصیت بشود تا حضرت بیاید. ما باید نهی از منکر نکنیم، امر به معروف هم نکنیم تا مردم هر کاری می‌خواهند بکنند، گناه‌ها زیاد بشود که فرج نزدیک بشود.

‌یک‌ دسته‌ای از این بالاتر بودند. می‌گفتند: باید دامن زد به گناه‌ها. دعوت کرد مردم‌ را به گناه تا دنیا پر از جور و ظلم بشود و حضرت علیه السّلام تشریف بیاورند. این‌ هم یک دسته‌ای بودند که البته در بین این دسته، منحرف‌هایی هم بودند. اشخاص ساده‌لوح هم بودند. منحرف‌هایی‌ هم بودند که برای مقاصدی، به این امر دامن می‌زدند.

یک دسته دیگری بودند که می‌گفتند: هر حکومتی اگر در زمان‌ غیبت محقق بشود، این حکومت باطل است و برخلاف اسلام است. آنها مغرور بودند. آنهایی که بازیگر نبودند مغرور بودند به بعض روایاتی که وارد شده است بر این امر که هر عَلمی بلند بشود قبل از ظهور حضرت، آن علم، علم‌ باطل‌ است. آنها خیال کرده بودند که نه هر حکومتی باشد. در صورتی که آن روایات که هرکس علم بلند کند علم مهدی به‌عنوان مهدویت بلند کند. حالا ما فرض می‌کنیم که‌ یک‌ همچو روایاتی باشد، آیا معنایش این است که ما تکلیف‌مان دیگر ساقط است. یعنی خلاف ضرورت اسلام، خلاف قرآن؟ این معنا که ما دیگر معصیت بکنیم تا حضرت صاحب بیاید. حضرت‌ صاحب که تشریف می‌آورند، برای چی می‌آیند؟ برای اینکه گسترش بدهند عدالت را. برای اینکه حکومت را تقویت کنند. برای اینکه فساد را از بین ببرند. ما برخلاف آیات شریفه‌ قرآن، دست‌ از نهی از منکر برداریم، دست‌ از امر به معروف برداریم و توسعه بدهیم گناهان را برای اینکه حضرت بیایند. حضرت بیایند چه می‌کنند؟ حضرت می‌آیند می‌خواهند همین کارها را بکنند.

الآن‌ دیگر ما هیچ تکلیفی نداریم؟ دیگر بشر تکلیفی ندارد، بلکه‌ تکلیفش‌ این است که دعوت کند مردم را به فساد! به حسب رأی این جمعیت که بعضی‌شان بازیگرند و بعضی‌شان نادان، این‌ است‌ که ما باید بنشینیم دعا کنیم به صدام! هرکسی نفرین‌ به صدام کند، خلاف امر کرده است؛ برای اینکه حضرت دیر می‌آیند! و هرکسی دعا کند به صدام، برای‌ اینکه، این‌ فساد زیاد می‌کند. ما باید دعاگوی آمریکا باشیم و دعاگوی شوروی باشیم‌ و دعاگوی‌ اذناب‌شان، از قبیل صدام باشیم و امثال اینها، تا اینکه اینها عالم را پر کنند از جور و ظلم‌ و حضرت‌ تشریف بیاورند! بعد حضرت تشریف بیاورند، چه کنند؟

حضرت بیایند که ظلم و جور را بردارند. همان‌کاری که ما می‌کنیم و ما دعا می‌کنیم که ظلم و جور باشد، حضرت می‌خواهند همین‌ را برش‌ دارند. ما اگر دست‌مان می‌رسید، قدرت داشتیم باید برویم تمام ظلم و جورها را از عالم‌ برداریم. تکلیف شرعی ماست.

منتها ما نمی‌توانیم. اینی که هست، این است که حضرت‌ عالم‌ را پر می‌کنند از عدالت. نه شما دست بردارید از این تکلیف‌تان، نه اینکه شما دیگر تکلیف ندارید.