به گزارش "قدس آنلاین"؛ «اوباما» حق بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمین خود را که همان هسته اصلی موضوع فلسطین است، بر این اساس که بازگشت آنان به اصل یهودیت رژیم صهیونیستی آسیب وارد می کند، نپذیرفت. این موضع «اوباما» که ریشه در عمق عقیده صهیونیستی دارد، دقیقا قانون بین المللی و قطعنامه های سازمان ملل را در این زمینه نادیده گرفت.

طرفداران «اوباما» افتخار می کنند که دولت او با صدور قطعنامه ای در محکومیت شهرک سازی اسرائیل، مانع تصویب این طرح در شورای امنیت سازمان ملل شد، اما آنان فراموش کرده اند این «اوباما» بود که هشت سال کامل در شورای امنیت در حمایت از اسرائیل قطعنامه تصویب می کرد از آن جمله لغو قطعنامه ای در محکومیت شهرک سازی در سال 2011 است که تنها به مخالفت با عضویت فلسطین در یونسکو بسنده نکرد و این سازمان را در صورت اتخاذ چنین تصمیمی به قطع حمایت های مالی خود تهدید کرد.

دوستداران «اوباما» به اختلافات او با «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر اسرائیل مباهات می کنند اما حمایت نظامی بی سابقه او را در تأمین مالی سلاح کشتار جمعی اسرائیل که بالغ بر سه میلیارد دلار در سال بود، فراموش کرده اند.

حتی دولت «اوباما» مخزن سلاح خود را برای تأمین مهمات اسرائیل در بمباران غزه در سال 2014 که منجر به شهادت بیش از دو هزار فلسطینی شد، گشود. طرفداران «اوباما» افتخار می کنند به اینکه او قبل از پایان دوره ریاست خود، مبلغ 221 میلیون دلار به تشکیلات خودگردان فلسطین کمک کرد اما بزرگترین بسته کمک های نظامی او در تاریخ آمریکا را که منجر به کشته و زخمی و آواره شدن هزاران نفر از مردم بی گناه شد، نادیده می گیرند.  

نکته دوم در مورد میراث اوباما اینکه خود او راه را برای بسیاری از خطرآفرینی های «ترامپ» باز کرد. ترس از بمباران هوائی آمریکا در دوره «ترامپ» با اقدام «اوباما» در گسترش این نوع از بمباران بی سابقه ارتباط مستقیم دارد، چرا که تعداد حملات جنگی در دوره اوباما که اغلب با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین صورت می گرفت، به 560 حمله رسید که این تعداد در مقایسه با دوره «جورج دبلیو بوش» به کمتر از 60 حمله در مدت زمان مشابه رسید. باید گفت میراث جنگی دولت «اوباما» و فرار از پاسخگوئی قانونی راه را برای آغاز سریع جنگ افروزی «ترامپ» هموار کرد. این یک سیاست جدید نیست بلکه در امتداد جنگ افروزی های دوره «اوباما» است.

ابراز نگرانی از جاسوسی در دوره «ترامپ» بدون اشاره به جاسوسی های انجام شده در دوره «اوباما» درست نیست. دولت «اوباما» از میلیونها فرد و موسسه و دولت جاسوسی کرد و «ترامپ» نیز این خط مشی را از او به ارث برده است.

امریکا در حال حاضر رئیس جمهوری دارد که به صراحت خواستار بازگشت قانون شکنجه زندانیان است و دلیل آن، امتناع «اوباما» از پی گرد قانونی «بوش» با توجه به اقرار علنی او نسبت به صدور دستور شکنجه و ایجاد زندان های مخفی با اعمال قاسیانه است. باید گفت که «اوباما» هشت سال کامل از اعمال هر نوع قانونی اجرائی علیه دولت «بوش» و صدور احکام قضائی علیه آمریکا در قضیه آدم ربائی در ایتالیا و آلمان و نیز عذرخواهی از قربانیان زندان های مخفی ممانعت کرد.

«اوباما» رئیس جمهور خوش شانسی بود که عملکردش به دلیل حضور «بوش» قبل و «ترامپ» بعد از او از طریق مقایسه با این دو نفر ارزیابی شد و هیچ گاه عملکرد او به عنوان یک رئیس جمهور مورد ارزیابی قرار نگرفت. مقاومت امروز «ترامپ» به دلیل لغو برنامه ها و کاهش آسیب های «اوباما» در همه سطوح موضوع بسیار مهمی است اما بعد استراتژیک آن یعنی ایجاد آگاهی سیاسی عمیق تر نسبت به سیاست های خارجی «آمریکا» و تحریک مبارزه حقیقی و آگاهانه نسبت به تمایلات استعماری در سراسر جهان اهمیت بیشتری دارد.