قدس آنلاین- این در حالی است که او در هیچ یک از صحنه‌های نبرد و ستیز حاضر نبوده و تجربیات به‌دست‌آمدة خود را تنها از طریق ادبیات، خاطرات و مصاحبه‌ها کسب کرده است. او بر این باور است که در هر کشوری که ادبیات جنگ پا گرفته،حضور منتقدان و صاحب‌نظران حرفه‌ای بسیار ضروری است. زیرا این افراد با بررسی‌ها و پژوهش‌های خود می‌توانند مسیر اصلی داستان جنگ را هدایت، نواقص را برطرف و راهکارهای اصولی و مناسبی با توجه به فضای حاکم بر کشور و فرهنگ و باورهای دیرینه آن دیار ارایه دهند.

از این رو بررسی پژوهشگران بومی ‌برای ارتقای سطح کیفی و کمّی ‌آثار جنگ ضروری است و دولتمردان برای جهت‌دهی منطقی به جریان به‌راه‌افتاده مجبور به حمایت همه‌جانبه از این افراد هستند و باید زمینه رشد و شکوفایی آنها را فراهم سازند.

جان لیمنون به بررسی ادبیات جنگ در اروپا پرداخت. او می‌خواست در وهله اول دریابد که داستان تا چه حد توانایی ثبت حقایق مهم و جزییات جنگ را داشته است. او از تمامی‌ پژوهشگران ملل مختلف می‌خواهد تا در اولین قدم به چنین کاری روی آورند. طبق نظر لیمنون، یک پژوهشگر باید در بدو امر دریابد که چه رویدادهایی در منطقه جنگ رخ داده و ادبیات تا چه میزان توانسته منعکس‌کننده این حقایق باشد.

او حتی با بررسی روان‌شناسی شخصیت‌هایی که در جنگ شرکت داشتند، به بررسی شخصیت‌های داستان روی آورد تا با قیاس میان آنها به نتایج جالبی دست یابد. البته باید به این مسأله توجه داشت که جان لیمنون چون سایر پژوهشگران بر این اصل هم پایبند بود که داستان تلفیقی از حقایق و تخیل است.

بنابراین لیمنون در پژوهش‌های ادبی خود نقش تخیل و حضور عناصر داستانی را در بستر رویدادهای شکل‌گرفته نادیده نگرفت و داستان‌ها را از جنبه‌ ساختاری و مضامین به‌کارگرفته نیز بررسی کرد. او در پژوهش‌های خود سعی کرد به مقایسه داستان با جنگ بپردازد. لیمنون در این مرحله دخل و تصرف‌های نویسنده را به عنوان صاحب ‌اندیشه محکوم نکرد اما سعی نمود در تمامی ‌آثار بررسی‌شده دخل و تصرف‌های مطرح را از حقایق محض جنگ جدا کند. با جداکردن رویدادهای جنگ از این منظر، او توانست به ارایه راهکارهای مناسبی دست یابد.

لیمنون معتقد است راهکارهای ارایه‌شده غالباً برای نویسندگان خاص همان مناطق که جنگ در آن روی داده، بیشتر مفید است. از این رو توصیه می‌کند که ادبیات داستانی جنگ در مناطق مختلف توسط کارشناسان بومی ‌همان منطقه‌ها ارزیابی شوند؛ هرچند که برخی ایده‌ها و تئوری‌های مطرح جنبه عمومی‌ داشته و برای ملل مختلف مفید است.

این پژوهشگر مدعی است که داستان می‌تواند جنگ را زیبا و آرمانی نشان دهد. او حتی به جنبه‌های زیباشناسی در جنگ توجه نشان داد و سعی کرد زیبایی‌های جنگ را، چه در واقعیت و چه در دنیای داستان،‌ شناسایی و ارزیابی کند. لیمون معتقد است که «نوشتن داستان جنگ، خود جنگ است».