به گزارش قدس آنلاین به نقل از الف، البته هر چه گستره تاثیرگذاری انسان وسعت می‌یابد، مسئولیتش نیز بیشتر می شود و پاسخگویی‌اش دشوارتر و لذا کسانی که درعالی‌ترین مناصب قدرت قرار می‌گیرند اگر خدای ناکرده احساس مسئولیت‌شان همسنگ با این مقام و منصب رشد نیافته باشد، مورد بازخواست شدید الهی قرار خواهند گرفت و در دنیا نیز گرفتار خشم و نفرت جامعه خواهند شد و همین شناخت واقع بینانه از عظمت احساس مسئولیت است که شخصیت‌های پرهیزگار و وارسته را در پذیرش پست و مقام نگران می‌سازد و از فعالیت کسانی که برای دستیابی به مقام سر از پا نمی‌شناسند، به شگفتی وا می دارد.

جملات دردمندانه و هشداردهنده مقام معظم رهبری در دیدار اخیر با نمایندگان مجلس خبرگان، بیانگر همین اهمیت " احساس مسئولیت" دولتمردان و کارگزاران نظام می باشد:

" اگر احساس مسئولیت در مسئولان به گونه‌ای بود که آنان همواره دغدغه کار و تلاش و هدف‌گرایی و مجاهدت داشتند، نشان می‌دهد آنان در خطوط اصلی حکومت اسلامی حرکت می‌کنند اما اگر برخلاف این بود باید بدانیم که از چارچوب‌های حکومت اسلامی خارج شده‌ایم."

وکیل، وزیر، رئیس جمهور ، رئیس مجلس و رئیس قوه قضائیه‌ای که با اشتیاق بر مسند خدمتگزاری نشسته و سراسر وجودش را احساس مسئولیت برای گره‌گشایی از مردم پر کرده باشد:

- بابت این خدمتگزاری بر کسی منت نمی‌گذارد
- از این خدمتگزاری خسته نمی شود و خدمت شبانه‌روزی را مغتنم می‌شمارد
- کثرت مشغله موجب عصبانیت و پرخاشگری او نمی شود
- بهای توفیق خدمت به مردم را از خداوند درخواست می کند و به حداقل تامین معیشت خویش خرسند است و حقوق نجومی مطالبه نمی نماید.
- دغدغه خدمت هر چه بیشتر موجب می شود که آماده شنیدن هر انتقادی باشد و حتی در برابر انتقادات ناروا نیز گردن‌فرازی نمی‌کند و منتقدان را تمسخر نمی‌نماید و به ‌آنان اهانت روا نمی‌دارد.
- به آمار و اطلاعات کلی که در زمینه بهبود اوضاع مردم به او داده می شود و اکتفا نمی‌کند و می‌کوشد بر سفره مردم رونقی بیفزاید.
- در برابر کژرفتاری خویشاوندان و اطرافیان خود بی‌تفاوت نیست و اجازه نمی‌دهد برادر ، فرزند و دیگر منسوباتش بر فرصت خدمتگزاری او خدشه وارد سازند.

بر این اساس کسی که در موقعیت خدمت به جامعه قرار می‌گیرد ، اگر از انگیزه‌های خدمت خویش مراقبت و آنها را تقویت ننماید به سرعت در سراشیبی سقوط نفسانی واقع می شود و به همین دلیل باید درباره عواملی که موجب این سقوط می‌گردد بیشتر اندیشید :

1- فاصله گرفتن با مردم ،‌خصوصا اقشار محروم جامعه

انبوه اشتغالات دولتمردان ، غالبا فرصت ارتباط نزدیک با مردم بویژه با ولی نعمتان جامعه را از ‌آنان سلب می کند و اگر برنامه‌ای منظم و نه نمایشی در این زمینه پیش‌بینی نکنند اندک اندک حتی نعمت داشتن محبت به محرومان و طبعا احساس مسئولیت برای خدمت به آنان را نیز از دست می‌دهند.

2- زندگی اشرافی و مرفه

آفت دیگری است که دولتمردان در معرض آسیب آن قرار دارند و حتی اگر منبع تامین این نوع زندگی امکانات شخصی باشد مانع آن می شود که آنان مشکلات مردم را آنچنان که باید درک کنند و با احساس مسئولیتی مضاعف برای خدمت به جامعه تلاش نمایند و بر همین اساس نشست و برخاست با اهل دنیا و مرفهین بی‌درد نیز نکوهش شده است.

3- دلبستگی شدید به پست و مقام و حفظ موقعیت

بیماری روحی دیگری است که اگر دولتمردی دچار آن گردد ، آنچنان چشم و گوش فطرتش کور و کر می شود که احساس مسئولیت و تکلیف خدمت را به فراموشی می‌سپارد. چنین دولتمردی نمی‌تواند بدیهی‌ترین مشکلات مردم را لمس و درک کند و هر فریاد دادخواهی و تظلمی را ناباورانه ، حمل بر توطئه و سیاه نمایی رقبای سیاسی می‌نماید حتی اگر مشکلات آشکاری نظیر معیشت مردم یا مشکل‌ ریزگردها در خوزستان باشد.

4- خواص و اطرافیان دنیاطلب

این نیز یکی دیگر از عواملی است که در کمین دولتمردان نشسته است تا دغدغه خدمت و احساس مسئولیت را در آنان کمرنگ و رضایتمندی از عملکرد خود را جایگزین آن سازد. طبعا با وجود "خواص" بله قربان‌گو برای حضور ناصحان باتقوا که خیراندیشانه کلام حق را علی‌رغم تلخی آن بیان می‌دارند ، زمینه‌ای باقی نمی‌ماند.

5- بی‌توجهی به تذکرات علما و بزرگان

یکی از توصیه‌های امام سجاد (ع) در دعای ابوحمزه ، مداومت بر درک محضر علما و بزرگان دین می‌باشد و ضرورت این ارتباط و توجه به دغدغه‌های آنان برای کارگزار و دولتمردی که هر لحظه در خطر وسوسه‌های شیطانی می باشد ، نیازی حیاتی است تا مبادا با فراموش کردن احساس مسئولیت ، فرصت خدمت را به غفلت بگذراند.