به گزارش قدس آنلاین، استان خراسان شمالی به دلیل همجواری با خراسان رضوی و قرار گرفتن در میسر زائران حضرت علی بن موسی الرضا(ع) همه ساله پذیرای مهمانان بسیاری است.

وجود باغ ها و پارک های متعدد در این شهر برای تامل مسافران و استراحت تنها بخشی از موارد گردشگرپذیر این استان است.

آثار کشف شده در این استان نشان از قدمت تاریخی کهن آن دارد.

محوطه باستانی معروف به پهلوان و تپه حیدران جاجرم، قدمتی بیش از ۱۲ هزار سال دارند. قدیمی‌ترین اثر باستانی پابرجای قبل از اسلام (بنای سنگی اسپاخو) در غرب شهرستان مانه و سملقان در فاصله ۵ کیلومتری شمال شاهراه آسیایی در روستای اسپاخو نیز دلیل دیگری بر صحت این ادعا است

تفرجگاه باباامان

این پارک یکی از تفرجگاه های مهم در مسیر زیارتی امام رضا(ع) بوده و پذیرای علاقمندان و گردشگران بسیاری است. این پارک از قدیمی ترین و زیباترین پارک های ایران بوده و درختان کهنسالی را در خود دارد.

چشمه اصلی این پارک که چشمه بابا امان است از چهار نقطه تپه ای خارج شده و به استخرهای متعددی وارد می شود. در این پارک امامزاده ای قرار دارد منصوب به شاهزاده اسماعیل فرزند امام موسی کاظم(ع) که علاقمندان به زیارت آن می روند.

در کنار این پارک محوطه ای به نگهداری گونه هایی از حیوانات همچون گوزن زرد، قوچ و میش، آهو و قوچ اوریال اختصاص یافته است که علاقمندان می توانند از آن بازدید کنند. یکی دیگر از جاذبه های این پارک عبور شاخه ای از اَترک در کنار پارک بوده که علاوه بر ایجاد فضایی زیبا، علاقمندان به ماهیگیری را نیز به خود جذب می کند.

بنای چهار تاقی تیموری

این بنا در سال ۵۸۷ هجری قمری در اوایل دوران تیموریان ساخته شده است. در واقع این ساختمان برجی آجری با پلانی هشت ضلعی با گنبدی بر فراز آن و شامل یک اتاق آرامگاه است که در زیر آن نیز سردابی قرار گرفته که سقف آن از بین رفته است.

در زیر نورگیرهای پایین گنبد کتیبه گچبری زیبایی شامل آیاتی از سورۀ مبارکه آل عمران دیده می شود. این بنا مقبره یکی از سرداران تیموری به نام عید خواجه بوده است که قبلاً دارای سنگ قبر سیاه رنگی نیز بوده که این سنگ قبر به سرقت رفته است.

بش قارداش

بش قارداش یکی از جاذبه‌های طبیعی و گردشگری بجنورد می‌باشد که در زبان ترکی خراسانی به معنی پنج برادر می‌باشد. این اثر در سال ۱۳۸۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

چشمه بش قارداش یکی از جاذبه‌های طبیعی شهرستان بجنورد است که در 7 کیلومتری شهر بجنورد و در مسیر جاده بجنورد- اسفراین قرار دارد.

در زمان اشکانیان و ساسانیان، در این محل عبادتگاه پیشوایان دین زرتشتی قرار داشته است و به سبب اقامت دائمی مُغان (بزرگان دین زرتشتی)، به «چهار مغان» شهرت یافت و طبق مدارک موجود آب چشمه به «چهرمغان» یا «چرمغان» موسوم بوده و هم‌اکنون نیز به این نام معروف است.

شهر تاریخی اسفراین

احتمالا اسفندیار پسر گشتاسب بنیان گذار این شهر بوده است. نام آن در قدیم به عنوان اسفراین (اسپراین و سفراین) بوده است و بعدها بعد از ویران شدن آن، به نام بلقیس رایج شده است.

اوج شکوفایی این شهر به اواخر دوران ساسانی و اوایل اسلام بازمی گردد. این شهر در سال ۳۱ هجری قمری توسط مسلمانان فتح شده است.

زندگی روزمره مردم تا دوران صفوی در آن ادامه داشته ولی در سال ۱۱۳۱هجری قمری در دوران طهماسب دوم و ابتدای حکومت نادر توسط افاغنه ویران و خالی از سکنه می شود.

با وسعتی در حدود ۱۸۰ هکتار شامل بقایای ارگ و خندق پیرامون آن، برج و بارو، مقبره شیخ آذری، ویرانه‌های معروف به منار تپه (مسجد جامع)، کوره سفالگری، آب انبار، بازار، کاروانسرا، بنای معروف به یخدان ها و یک گورستان وسیع در نزدیک دروازه شرقی است.

مهمترین بخش این شهر تاریخی ارگ آن است که به نارین قلعه شهرت دارد. نارین قلعه پس از ارگ بم دومین بنای گلی ایران است که بر اساس اصول معماری ساسانی و با استفاده از خشت و گل ساخته شده است. این ارگ دارای ۲۹ برج با ارتفاع حدود ۱۱ متر است.

منطقه حفاظت شده میاندشت

وسعت آن حدود ۸۵ هزار هکتار بوده و دارای اقلیمی بیابانی و نیمه بیابانی است. این منطقه‌ با دشت های وسیع و اقلیمی خشک و نیمه خشک و نیز وجود رودخانه کال شور، جزء یکی از غنی‌ترین زیستگاه‌های استپی کشور است و با دارا بودن تعداد زیادی آهو و در کنار آن یوزپلنگ آسیایی یکی از بهترین زیستگاه های این دو جانور در کشور به شمار می آید.

قلعه تاریخی و موزه جلال الدین

قلعه جلال الدین یکی از برجسته ترین قلعه های نظامی خراسان شمالی قلمداد می شود که در سده های ۷-۶ هجری ساخته شده است.

این قلعه با مصالح سنگ و ساروج بر بلندای کوهی بنا شده که بر تمام دشت اطراف مشرف است. پلان قلعه شش ضلعی می باشد و در گرداگرد دیوارهای داخلی تعداد زیادی خمره جهت ذخیرۀ آذوقه کار گذاشته شده است.   در هر ضلع قلعه برج مدوری وجود دارد که ارتفاع آنها در برخی نقاط به حدود ۱۵ متر می رسد. موقعیت ساخت بنا در بلندای کوه، ستبری دیوارها و ارتفاع برج و باروها قلعه جلال الدین را به دژی مستحکم و نفوذ ناپذیر تبدیل کرده است.

 معماری قلعه و موقعیت جغرافیایی آن شباهتی به قلعه های اسماعیلیان ندارد. این قلعه به صورت شش ضلعی منظم بر روی تپه ای صخره ای بنا شده است. در شش گوشه آن یک برج مدور قرار گرفته است. مصالح به کار رفته در بنا لاشه سنگ و آجر با ملات گچ است. در کف برج ها و راهروها ۱۲۸خمره کار گذاشته بودند تا آب و مواد غذایی را در آن ذخیره کنند. در حیاط قلعه نیز چاهی عمیق حفر شده بود که دسترسی به آب را فراهم می آورده است. کاربری کنونی این قلعه موزه است.