قدس آنلاین، گروه استان ها - رقیه توسلی: ای ماه عالمتاب! شادِ رنجوریم این روزها و در بساط مان روزه و نماز داریم و یک دنیا مَهدی خواهی... این روزها که بیشتر پیرِ ملاقاتیم... این روزها که می دانیم شما مظلوم ترین مدعوید... شما که نجوای بسم الله تان، آسمان و زمین را بی تاب می سازد... شما که بر گردن تک تک آدمیان عصر، حق دارید...

الهی العفو... الهی العفو... ای موعود! از سحرگاه تا ربنا، دعاهایمان حول محور نداشتن تان می چرخد... حول دلتنگی... حول رمضانی که امامت شما را کم دارد...

در تدارک افطار، بغض پابه پایمان می آید... در وعده های مناجات... در سکوت، در جمع... به وقت پگاه، به وقت عشاء... و در ثانیه ثانیه این ضیافت بیکرانه...

الهی العفو... الهی العفو... کاش قلمِ غفران بکشد پروردگار بر بدی هایمان. کاش سفر به پایان برسد، قرن ها دوری و چشم براهی. کاش لبخندمان آغشته به اشکِ معجزه گردد. به آن نقطه ای کاش پا بگذاریم که چین و چروک از صورت جمعه ها کنار برود. به آن لحظه ای که مژده می دهند آمدن آن یارِ نگار را.

یازده ماه سال به کنار، این ماه انگار ماه راز و نیازهای دنباله دار است. ماهی که پنج شنبه هایش از پشت در خانه خدا نمی شود تکان خورد. نمی شود به پای سر ندوید و احسان بیشتر نخواست.

دومین هفته رمضان هم رسید... باید زیر نور ماه با دلِ صبر بنشینیم و دعای سحر و افطار را مزه مزه کنیم... باید نام مظلوم ترین میهمان این ماه را تا سحرگاه بسیار تسبیح بگردانیم.... باید تا پلک هایمان نا دارند، دعای فرج بخوانیم...