به گزارش قدس آنلاین،  محمدرضا اکبری مدیرگروه نفت اندیشکده تحلیلگران انرژی با تاکید بر اینکه باید بررسی کنیم که زمانی که از انتقال فناوری در قراردادتوتال صحبت می کنیم، دقیقا قراراست چه چیزی از آنها یاد بگیریم چرا که انجام این پروژه در کشور امر جدیدی نیست، گفت: نکته مهم دیگری که در این میان باید به آن توجه داشت بند ۸ نامه مقام معظم رهبری درباره قراردادهای آی. پی. سی مبنی بر تایید شورای عالی امنیت ملی وامضای سند محرمانگی از سوی توتال است؛ که هنوز نتیجه آن مشخص  و رسانه ای نشده است.

او با طرح این پرسش که چرا باید از میان تمام شرکت های خارجی توتال که سابقه مناسبی در ایران ندارد انتخاب شد، ادامه داد: طرح توسعه فراساحل فاز ۱۱ پارس جنوبی دارای دو فاز است که در فاز نخست ۲ خط ۱۳۵ کیلومتری باید احداث شود که در گذشته تجربه انجام چنین کاری را داشتیم و در فاز دوم باید سکو افزایش فشار با استفاده از کمپرسور انجام شود که در ساخت آن نیز در گذشته تجربه داشتیم و تنها مقوله جا مانده وجود کمپرسور است. این در حالی است که توتال حضور خود در فاز دوم توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی را مشروط به مطالعه ۳۶ ماهه روی این بخش کرده است.

به گفته این کارشناس نفتی در مدیریت میدان گازی پارس جنوبی بدترین نوع مدیریت را انجام می دهیم، مخزن مشترک پارس جنوبی در قطر توسط توتال توسعه داده می شود. در حالیکه اگر به یک توافق با طرف قطری رسیده و به روش صیانتی از مخزن برداشت کنیم به نفع هر دو طرف بود. حال آنکه به دلیل نبود چنین سیستم مدیریتی در مخزن، توتال با کارت هر دو طرف بازی کرده و می تواند سواستفاده کند.

به گزارش مهر هفته گذشته نخستین قرارداد آی. پی. سی به منظور توسعه بخش فراساحل فاز۱۱ پارس جنوبی بین ایران، فرانسه و چین به امضا رسید. یکی از بندهای مهم این قراردادهای جدید نفتی انتقال فناوری به داخل کشور بود که به گفته وزیر نفت این امر در سه سطح انجام شده است. بخش دیگری از این قراردادها مربوط به، به کارگیری حداکثر توان داخلی است. اما آنچه به گفته کارشناسان حوزه نفتی باید درباره انتقال فناوری به آن توجه داشت نوع فناوری انتقال یافته به کشور است. به گفته متخصصان فناوری مورد نیازو حتی انجام فرآیند عملیاتی مشابه بخش فراساحل فاز ۱۱ پارس جنوبی پیش از این در کشور انجام شده و نیاز چندانی به بخش خارجی نداریم.