او ۱۸ساله است و در دبیرستان استعدادهای درخشان شهید ناصری شهرستان بهبهان در رشته ریاضی درس ‌خوانده است. او رتبه دوم رشته نانو تکنولوژی را در هجدهمین جشنواره جوان خوارزمی به دست آورده است. افتخارآفرینی او در مسابقات خوارزمی نه‌تنها او را از دوستانش جدا نکرده، بلکه باعث محبوبیت و دوستی بیشتر آن‌ها هم شده، زیرا او معتقد است همه‌چیز به خود فرد بستگی دارد، دوستانی داشته که وقتی مقام و رتبه‌ای کسب کرده‌اند از بقیه دوستان دورتر شده‌اند، اما این اتفاق برای او نیفتاده و دوستی‌ با دوستانش بیشتر شده و حتی دوستان بیشتری پیدا کرده است، زیرا مغرور نشده و نخواسته از دوستانش دور شود. گفت‌وگوی زیر حاصل گپ و گفت ما با اوست.

از پروژه‌ای که توانست نظر داوران را به خودش جلب کند و رتبه دوم را کسب کنی بیشتر می‌گویی؟
طرحی که اجرا کردیم، یک‌سال زمان برد. این پروژه در مورد چاپ مدارهای انعطاف‌پذیر بود؛ مدارهای الکترونیکی که دیگر به‌صورت خشک نیستند و ما می‌توانیم به آن‌ها حالت انعطاف بدهیم. مثلاً یک گوشی تلفن همراه که به‌صورت خشک ساخته می‌شود را می‌توان به‌صورت انعطاف‌پذیر ساخت تا این توانایی را داشته باشد که خم و راست شود یا یک مانیتور خمیده را شاهد باشیم.

ما داخل این پروژه دستگاهی را طراحی کردیم که بتواند مدارهای انعطاف‌پذیر را بر روی بسترهای پلیمری و کاغذی چاپ کند و آن را برای مدارهای الکترونیکی که می‌خواهند به بازار عرضه شوند آماده کند.

ایده اولیه این طرح چطور به ذهنتان رسید؟
ایده اولیه این طرح توسط معلم راهنمایی‌مان در شهر بهبهان داده شد. ما در شهرمان یک مجموعه علمی داریم که توسط حجت‌الله معلمیان اداره می‌شود. از ۶ سال پیش که این مجموعه فعالیتش را شروع کرده، این مربی فعالیت دارد و شهرستان بهبهان از استان خوزستان ۶ سال پشت‌سر هم است که در مسابقات خوارزمی و مسابقات علمی دانش‌آموزی رتبه کسب کرده است. درواقع استاد راهنمای ما ایده‌های خام را به بچه‌ها می‌دهد و بچه‌ها آن ایده‌ها را در دست می‌گیرند و روی آن‌ها کار می‌کنند و نتیجه آن هم این است که بهبهان هرسال در رشته نانو تکنولوژی حرفی برای گفتن دارد.

نبود امکانات در شهرستان بهبهان شما را دچار مشکل نکرد؟
کمبود امکانات مهمترین چالش ما به‌حساب می‌آید، خصوصاً وقتی در رشته نانو تکنولوژی فعالیت می‌کنیم که یکی از زیر رشته‌هایش شیمی به حساب می‌آید. در این بخش امکانات خیلی اهمیت دارد. حداقل به یک آزمایشگاه مجهز و تأمین مواد داخل آن نیاز دارد که در داخل شهرستان خیلی سخت است. اما بحثی که هست این بود که ما این امکانات را نداشتیم و هرچه بود، دلگرمی‌ای بود که استاد راهنما و خانواده‌های ما به ما می‌دادند. البته تجربه بچه‌هایی که در سال‌های قبل در این مسابقات شرکت کرده بودند نیز کمک کار ما بود. گاهی پیش می‌آمد که ما برای اجرای پروژه مثلاً به یک دستگاهی نیاز پیدا می‌کردیم که در حالت عادی قیمت آن سه یا چهار میلیون تومان می‌شد و ما نمی‌توانستیم آن را تهیه کنیم، اما دلسرد نمی‌شدیم. جالب اینجاست که گاهی وقت‌ها این دستگاه‌ها را با قیمت خیلی کمتر در داخل شهرستانمان ساخته و از آن استفاده می‌کنیم. گاهی از وسایل و دستگاه‌هایی که بچه‌ها در سال‌های قبل آن‌ها را ساخته بودند استفاده می‌کردیم، وگرنه واقعاً امکانات در داخل شهرستان کفاف آزمایش‌ها و طرح‌های ما را نمی‌داد. اما نکته مهم این است که با وجود نبود و کمبود امکانات بهبهان نسبت به شهرهای بزرگ می‌توانیم به جرأت بگوییم هیچ استان و هیچ شهرستانی در رشته نانو تکنولوژی نتوانسته‌ به‌اندازه بهبهان افتخارآفرین باشد.

بیشترین مشکلی که با آن دست و پنجه نرم کردید چه بود؟
کارهای فنی مشکلات خودش را دارد. گاهی مدت‌ها روی یک قطعه کار می‌کنید و تازه بعد از چندماه به این نتیجه می‌رسید که آن قطعه اصلاً به درد کار نمی‌خورد. در واقع پستی و بلندی‌های کار همیشه وجود دارد و هست، اما علاقه داشتن در کار روی همه این مشکلات را می‌پوشاند و معمولاً باعث می‌شود راه جدیدی برای حل آن درنظر گرفته شود. اما چیزی‌که می‌تواند به فرد آزار برساند، آن است که کل مسیر را می‌روید، تمامش می‌کنید و آن را به نتیجه می‌رسانید و منتظرید که حمایت شوید و هماهنگی‌ها برای شما انجام شود، اما هیچ اتفاقی نمی‌افتد و خود شما هم باید از صفر تا صد همه کارها را انجام دهید. آن‌وقت است که احساس ناامیدی می‌کنید.

گاهی ما در تهیه بلیط برای رسیدن تا مراسم جشنواره نیز دچار مشکل بودیم و خودمان باید پی‌گیر آن می‌شدیم، درحالی‌که این کمترین توقعی است که ما از مسئولان داشتیم. اگر واقعاً اهمیت بیشتری به مجموعه‌های علمی در شهرستان داده شود، می‌توان شاهد ادامه پیدا کردن این مقام‌آفرینی‌ها بود. اما بی‌توجهی مسئولان باعث قطع این زنجیره رتبه‌آوری در شهرستان بهبهان خواهد شد.

چقدر زمان برای فضای مجازی می‌گذارید؟
اگر قرار باشد کسی وارد این فضا شود، کل ۲۴ ساعت شبانه‌روز هم داخل آن باشد، بازهم کم است. اما اگر فردی هدفی در زندگی داشته باشد و بخواهد با برنامه‌ریزی پیش برود تا به آن برسد، باید کنترل‌شده در این فضا باشد. کلاً نمی‌توان بی‌خیال آن شد، اما می‌توان از آن استفاده درست کرد و آن را در جهت اهدافی که دارد به کار بست و می‌توان ازطریق فضای مجازی حتی خیلی از روابط را مستحکم‌تر کرد.

چقدر خانواده‌ات در موفقیتت تأثیر داشته‌اند؟
هرچه دارم از خانواده‌ام دارم. ازسوی مسئولان حمایتی نیست و هزینه و پی‌گیری‌ها به گردن خانواده است، به همین دلیل مدیون پدرم هستم. پی‌گیری‌های مداوم و شبانه‌روزی و کمک‌هایش پشتوانه‌ام بوده است. وقتی او درکنارت می‌ماند، می‌تواند دلگرمی بزرگی باشد. البته مادرم هم مشوقم است و تشویقم می‌کند و او هم نعمت بزرگی است.

چقدر اهل فیلم و تلویزیون هستی؟
تلویزیون نگاه نمی‌کنم، اما  فیلم می‌بینم، هر هفته دو فیلم.

تفریحاتت؟
تفریحاتم با دوستانم است. در ایام خاص و اواخر هفته به کوه و دشت می‌رویم، بهتر از آن است که وقتم را صرف شبکه‌های مجازی کنم. البته کتاب هم می‌خوانم.

چه کتاب‌هایی را دوست داری؟
بیشتر کتاب‌های علمی و روانشناسی

چند ساعت در طول روز درس می‌خوانی؟
روزی ۵ ساعت

چقدر می‌خوابی؟
۶ ساعت

و نزدیک‌ترین هدف پیش‌روت؟
ثبت اختراع و نیمه‌صنعتی کردن پروژه