به گزارش قدس آنلاین، این نگرانی‌ها باعث شده برخی کشورها برای استفاده کمتر از این کیسه‌ها دست به کار شوند. مثلاً در ایتالیا، بلژیک و بعضی از دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا، برای کمتر شدن استفاده از پلاستیک در ازای استفاده از محصولات پلاستیکی مالیات دریافت می‌شود. اتفاقی که در کشور پیشرفته‌ای مثل ژاپن هم رخ می‌دهد.

در برخی دیگر از کشورها وقتی شما می‌خواهید محصولی را بخرید و آن محصول بسته‌بندی پلاستیکی دارد، قیمت تمام شده آن بالاست تا مردم پلاستیک آن را برای بازیافت دوباره، تحویل دهند و پولی دریافت کنند.

 سه برابر، پلاستیک مصرف می‌کنیم

طبق آمار اعلام شده، ایرانی‌ها سه برابر دیگر کشورها کیسه‌های پلاستیکی مصرف می‌کنند. باز طبق برآوردها، هر ایرانی روزانه سه کیسه پلاستیکی مصرف می‌کند. اصلاً ماجرا به جایی رسیده است که اگر فروشنده‌ای مثلاً قوطی رب خریداری شده مشتری را داخل نایلون نگذارد، از نظر خریدار حق و حقوقی از او ضایع شده است؛ چرا که هنوز بسیاری از ما ایرانی‌ها فکر می‌کنیم مگر یک نایلون چه قدر ارزش دارد؟ برای همین، برای هر چیزی که از فروشگاهی می‌خریم تقاضای نایلون می‌کنیم!

جای تأسف است که شما اگر کیسه‌ای پلاستیکی در قطع کوچک از فروشگاهی طلب کنید، معمولاً فروشنده از شما برای گرفتن یک دانه نایلون پولی طلب نمی‌کند، حتی اگر از آن فروشگاه خرید نکرده باشید؛ یعنی نایلون جزو چیزهای مجانی حساب می‌شود و این یک خطر است!

 خطر نگهداری نان داغ در نایلون

همان طور که امروز همه به چشم می‌بینیم و همه کارشناسان محیط زیستی هم تأکید دارند، کیسه‌های پلاستیکی به علت ماندن چند صد ساله در طبیعت، آسیب‌های جدی به طبیعت و حیات وحش می‌زنند. این یک بخش ماجراست. مشکل دیگر، استفاده از کیسه‌های پلاستیکی در نانوایی هاست که هر روزه آن را به چشم می‌بینیم. خیلی‌ها نان‌های داغ را داخل نایلون می‌گذارند، غافل از اینکه چه خطری آن‌ها را تهدید می‌کند. به گفته کارشناسان در کیسه‌های پلاستیکی ترکیباتی وجود دارد که وقتی نان داغ را در آن‌ها قرار می‌دهیم، این ترکیبات آزاد شده و جذب نان می‌شود و این باعث بروز بیماری‌هایی مانند سرطان می‌شود.

باید الگوسازی کنیم

اما در سال‌های اخیر برخی به این فکر افتاده‌اند که به سمت تولید کیسه‌های پارچه‌ای بروند. از جمله این گروه‌ها تیم کارآفرینی جمعیت امام علی(ع) است. سامان خواجه‌زاده از اعضای تیم کارآفرینی این جمعیت در گفت‌وگو با خبرنگار ما درباره این بخش از فعالیت جمعیت می‌گوید: این حرکت با دو هدف انجام شد؛ اول اینکه برای بچه‌ها و مادران تحت پوشش این جمعیت کارآفرینی بشود و دوم اینکه قدمی در راه کمک به بهبود وضعیت محیط زیست برداریم.

وی درباره استقبال از این کیسه‌ها در جامعه نیز می‌گوید: ما کارمان را حدود ۶ سال پیش و در مقیاس کوچک با کودکان کار خانه علم دروازه غار تهران شروع کردیم، اما کم کم توانستیم کار را گسترش بدهیم و از این راه، اندکی به محیط زیست و به بچه‌های کار کمک کنیم. در حال حاضر به دنبال این هستیم که در اصفهان و کرمانشاه هم این حرکت را شروع کنیم.

وی می‌افزاید: البته در تهران در بعضی دیگر از خانه‌های علم جمعیت امام علی(ع) کار شروع شده است و همچنین در ساری.

وی درباره حمایت‌های دولتی از این حرکت می‌گوید: ما حمایتی نداشته‌ایم و البته خوشبختانه کارمان هم پیش می‌رود اما برای اینکه مردم سراغ کیسه‌های پلاستیکی نروند باید تا می‌توانیم الگوسازی کنیم و این نیازمند این است که رسانه ملی و مطبوعات به کمک آن‌هایی بیایند که در این راه قدمی بر می‌دارند.

خواجه‌زاده تصریح می‌کند: وقتی برای مردم به طور مرتب از آسیب‌های استفاده از نایلون برای انسان و طبیعت گفته شود مردم کمتر به سمت استفاده از کیسه‌های پلاستیکی خواهند رفت و آن وقت است که استقبال از کیسه‌های پارچه‌ای در همه کشور گسترش پیدا می‌کند و این امر باعث می‌شود هم شاهد کارآفرینی برای عده زیادی باشیم و هم محیط زیست سالم‌تری خواهیم داشت.

 حرکت‌هایی که نیاز به حمایت دارند

حرکت هایی در قالب حرکت‌های شخصی و حرکت‌های دولتی در گوشه و کنار ایران شروع شده است اما طبق معمول کند و محدود است و باید به این حرکت‌ها شتاب داد. بخش مهمی از این شتاب می‌تواند بر عهده دولت باشد؛ مثلاً باید در زمینه مضرات گذاشتن نان در نایلون اطلاع رسانی شود. شاید نصب پوسترهایی در این باره در نانوایی‌ها یکی از این قدم‌ها باشد. در برنامه‌های محیط زیست برای مدارس می‌توان درباره این موارد برای بچه‌های صحبت کرد، حتی می‌توان از تریبون هایی مانند نماز جمعه و منبرها در مساجد هم برای روشن شدن موضوع کمک گرفت و البته ده‌ها شیوه دیگر که بازگو کردن همه آن‌ها خارج از حوصله این مطلب است.