به گزارش قدس آنلاین، مرحوم آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی از فقهای معاصر و استادان برجسته حوزه بودند که عمده فعالیت علمی و تدریسی ایشان از همان اوایل انقلاب در قم شکل گرفت، هر چند این بزرگوار بخوبی حوزه علمیه نجف را درک کرده و از فیض تلمذ در محضر استادان و علمای بزرگ آنجا نیز بهره مند بود.

بنده تا آن میزان که توفیق حضور در درس ایشان را یافتم، می‌توانم شهادت دهم که این عالم و فقیه فرزانه، شخصیتی متعهد و ملتزم به فقه جعفری به معنای واقعی کلمه بود که از اساس خود را پایبند به نظام فقاهت بر اساس فقه جواهری می‌دانست.

در نحوه تدریس، روش ایشان بسیار منظم و دقیق بود و یکی از رموز توفیقشان در بحث شاگردپروری هم این مسئله بود؛ به گونه‌ای که حتی در سال‌های دفاع مقدس و زیر موشکباران هم کرسی‌های درس تعطیل نمی‌شد.

مرحوم آیت الله تبریزی، طلاب را در جنبه‌های اجتهادی و روش‌های مجتهدپرور به شایستگی تربیت می‌کرد، ضمن آنکه برای خودشان یک مبانی رجالی و فقهی خاصی داشتند که این مهم نیز از جهت شاگرد پروری ممتاز بود.

آن مرجع فقید همچنین از نظر تلاش و ممارست در مباحث علمی، از آن دسته شخصیت هایی به شمار می‌رفتند که واقعاً خستگی ناپذیر بوده و از هیچ کوششی برای رشد مبانی علمی در حوزه فروگذار نمی‌کردند. این مسئله همچون دیگر مسائل برای همه حوزویان بخصوص طلاب و فضلای جوان بسیار درس آموز است.

بویژه ایشان در مسائل فقهی و اصولی، تعمق و تحقیق جدی داشته و شاگردان خویش را به تعمق در این عرصه‌ها همواره ترغیب و تشویق می‌کرد و معتقد بود حوزه و نهاد روحانیت امانتی است در دستان ما که باید با امانتداری آن را در اختیار نسل‌های آینده با حفظ استقلال و علمیت و معنویت آن قرار دهیم.

همان طور که اشاره شد، تسلط مرحوم میرزا جواد تبریزی به مسائل گوناگون علمی بخصوص فقه و اصول، زبانزد خاص و عام بود. اساساً یکی از رموز توفیق یک عالم جامع الشرایط همین است که تسلط به مباحث مختلف فقهی داشته باشد تا نظریاتی که ارائه می‌دهد، در حد امکان با یکدیگر تعارضی نداشته باشند و ایشان شخصیتی بود که در اثر تحقیق مستمر و تفکر عمیق در مباحث فقهی و اصولی به چنین جایگاهی دست یافت.

گذشته از جایگاه بسیار رفیع علمی، این عالم بزرگ در برخورد با شاگردان و آحاد مردم نیز در نهایت فروتنی و تواضع برخورد می‌کرد، به گونه‌ای که در همان مواجهه اول، انسان شیفته خوش اخلاقی و فروتنی ایشان می‌شد.

بارها ایشان را مشاهده می‌کردیم که ساعت‌ها پیش از نماز صبح در مسجد امام حسن عسکری(علیه‌السلام) قم به عبادت و شب زنده داری می‌پرداخت و تأکید خاصی بر استمرار سحرخیزی داشت و آن را مایه برکت کار و زندگی و همچنین علم آموزی طلاب می‌دانست.

از سوی دیگر، زندگی ایشان بسیار زاهدانه و توأم با بی رغبتی به مظاهر و شئون دنیوی بود. به حداقل‌های ممکن کفایت می‌کرد، با وجود آن درجه از فقاهت و مرجعیت که بی‌گمان مقلدان بسیاری داشته و دسترسی به وجوهات و هدایای مردمی نیز داشتند.

البته به لطف الهی شاخصه فقهای شیعه عموماً همین است. به این خاطر کلامشان همواره در بین مردم نفوذ عجیبی داشته است.

یکی دیگر از ویژگی‌های رفتاری مرحوم آیت الله تبریزی، اظهار ارادت خاص به ائمه اطهار(علیهم‌السلام) بوده است. ایشان پای پیاده در مجلس عزاداری حضرت صادق(علیه‌السلام) شرکت می‌کرده و این مسئله را به عنوان یکی از شعائر بنیانگذاری کردند که این شیوه پیاده روی علما در ایام عزای اهل بیت(علیهم‌السلام) به یک سنت ماندگار تبدیل شد.

از نکات با اهمیت در خصوص سیره ایشان، بحث احترام به بزرگان و استادان است. به این معنا که همواره از استادان خویش بویژه حضرت امام(ره) به بزرگی یاد می‌کردند. در درس‌های خویش نیز معمولاً از نظرات و دیدگاه‌های امام(ره) بهره می‌گرفتند.

از سویی از همان اوایل انقلاب، حمایتشان از انقلاب و نظام اسلامی چه در زمان امام خمینی(ره) و چه پس از ایشان در زمان مقام معظم رهبری به شایستگی نشان دادند. بویژه اینکه به مباحث مورد نیاز نظام از جمله در امور قضایی همچون حدود و دیات و دیگر فروع آن اهتمام داشتند. بنده در دهه ۶۰ نیز چند سالی توفیق حضور در این قبیل درس‌ها را پیدا کردم. دغدغه مرحوم میرزا جواد تبریزی چه در آن مقطع و چه تا زمان ارتحالشان این بود که طلاب و اساتیدی در حوزه باید پرورش یابند که در نهایت به درد انقلاب و نظام اسلامی بخورند و بتوانند مشکلی از مشکلات مردم و کشور را مرتفع کنند.