تصور سیاســتمداران دولت یازدهم این بود که برجام، تمام تحریم های اقتصادی که علیه ایران در سال های گذشته وضع شده است را برخواهد داشت و منجر به از بین رفتن نظام و ساختار تحریم ها خواهد شد. اما با گذر زمان این واقعیت روشن شد که این تلقی، درست و صحیح نبوده است. از طرفی از همان ابتدا مشخص بود که برجام در برابر تحریم های آمریکا چنــدان کارایی نخواهد داشــت و فقط با یک توافقنامه نمی توان به آمریکا اعتماد و از این کشــور انتظار داشت سیاست خصمانه خود را در برابر ایران کنار بگذارد. در حالی کــه مقابله جدی بــا اقتدار نظام جمهوری اســلامی ایران و گسترش انقلاب اسلامی یک اصل ثابت در سیاست خارجی دولت آمریکا در این سال ها بوده است. در مقابل پذیــرش برجام از ســوی دولت یازدهــم و نبود واکنــش در برابر نقض های چند باره آن، زمینه ای را برای سیاستمداران آمریکا ایجاد کرد که به نوعی سیاست حق به جانب برای خود منظور کنند که تصویب تحریم هــا ارتباطی بــه برجام نــدارد و در شرایطی که انرژی هسته ای ایران را تعطیل کردند، به وضع تحریم های جدید بپردازند، زیرا از تصویب تحریم های قبلی واکنش منفی دریافت نکردند. تحریم های جدید علیه ایران از سوی آمریکا که مادر طرح های تحریمی به حساب می آید و از تحریم های گذشته دامنه گسترده تری دارد و می تــوان گفت تقریبــاً بقیه اعضای ۱+۵ هم غیــر از آمریکا قادر به اینکه با این تحریم ها مقابله یا آن را خنثی کنند، نیستند، این گونه استنباط می شود که این تحریم ها ناقض بندهای متعدد برجام اســت وعمدی آن ها به سمت نقض برجام حرکت می کنند و می خواهند این توافق ادامه پیدا نکند زیرا ادعای آمریکا این اســت که برگ برنده را در دســت دارد و عمده امکانات هسته ای ایران را از بیــن برده و رآکتور آب ســنگین ایران را ســیمان کرده اســت که این حرکت نیاز به واکنش جدی، قاطع و پرهیز از ملاحظه کاری ایران دارد. از طرفی دیگر، رهبری انقلاب بارها بر اعتماد نکردن به آمریکا، به دولت و مذاکره کنندگان هشــدار دادند. اما توجهی از سوی دولت در این باره صورت نگرفت و به دلیل خوشبینی که این طیف سیاسی، از قبل نسبت به آمریکا داشتند تصور نمی کردند نقض های پی درپی آمریکا تا نقض کامل برجام ادامه داشته باشد. برجام تجربه ای برای سیاســتمداران کشور اســت که تکیه کردن بــه آمریکا برای حل مشکلات کشــور، تصور غلطی است که از ســوی دشمنان به ما القا شده است و مسیر پیشرفت کشور با تکیه بر تفاهم و سازش با آمریکا تحقق پیدا نخواهد کرد، بلکه شایسته است با گرفتن یک تصمیم صریح و جدی، خط مشی سیاســت خارجی کشور از رویه ملتمسانه به عزت، قدرت و اقتدار تغییر پیدا کند که به منظــور تحقق چنین رویکردی، توجه ویژه به ســاخت درونی قدرت، تقویت اقتصاد داخلــی و تکیه بر حمایت مردمی و باور به توان ملی نهفته است. از ســوی دیگر، امروز مردم انتظار ندارند که دولت حمایت مالی از آن ها در زمینه توجه به تولید داخل و شــکوفایی آن بکند، بلکه از دولت درخواست دارند با حمایت معنوی از تولیــد داخل، کاهــش واردات بی رویه و تمرکز خریدهای دولتی بر محصولات داخلی زمینه ای فراهم شود که اقتصاد داخلی ارتقا پیدا کند که اگــر تأکید دولتمردان ایران بر حمایــت از توان تولید داخلــی، مخترعان، صنعتگران، کشــاورزان و کارگــران ایرانی استوار باشد و از طرفی ایران اقتدار اقتصادی و صنعتی پیدا کند، عملاً تحریم ها بی نتیجه خواهد بود و کنار گذاشته خواهند شد.