قدس آنلاین-گروه استان ها-سرورهادیان: سیدرضا حسینی متولد ۱۳۴۰ در شهرستان تربت حیدریه و دانش آموخته هنرهای نمایشی است و حدود ۴۰ سال است که در عرصه تئاتر استان و کشور فعالیت دارد.
از آثارتان و بخصوص آثاری که به فرهنگ رضوی می‌پردازد کمی توضیح دهید ؟
حاصل چهار دهه حضور من در تئاتر، تولید بیش از ۶۰ نمایش با مضامین متفاوت بوده و بیشتر آن‌ها بازتابی از شرایط اجتماعی است. حتی زمانی که نمایش‌های مذهبی یا رضوی تولید کردم، سعی می‌کنم آن مضمون را در شرایط جامعه امروز مطرح کنم چون معتقدم در تئاتر، ما نباید فقط مفهوم سازی کنیم، تئاتر نباید از مخاطب و جامعه فاصله بگیرد و برهمین اساس کارهایی که در فرهنگ رضوی به صحنه بردم نیز برگرفته از مسائل روز جامعه و انسان امروز است.
نمایش «حیاط خلوت» اثر جدید شما این روزها برصحنه تئاتر شهر در حال اجراست، از این نمایش که مرتبط با فرهنگ رضوی است، توضیح دهید ؟
این نمایش، روایتی امروزی ازآدم‌های جامعه با موضوع رضوی است. قصه، زندگی خانواده‌هایی در ستیز با ناهنجاری موجود است و این کار نوشته مشترک «علی حاتمی نژاد» و «حامد امانپور» است که به اعتقاد من این دو نویسنده مشهدی از بهترین‌های نمایشنامه نویسی کشورهستند.
احمد، پدر خانواده به دلیل ارتکاب جرم، چند سالی است در زندان بسر می‌برد و در نبود او خانواده‌اش همسر، مادرو دو دخترش در چنبره‌ای از مشکلات اسیر و گرفتار شده‌اند و تنهایی و نبود تکیه گاه، وجه مشترک این خانواده است. نمایش خانه خلوت یک نمایش کاملاً زنانه است.
کار قبلی شما «بازگشت در چهارشنبه آخرسال» هم یک کار زنانه بود، انگیزه خاصی در انتخاب این موضوع دارید؟
نمایش بازگشت چهارشنبه آخرسال، زنان نوغان، پدر، خانه‌ای به رنگ ارغوان و... این‌ها همه جزو کارهای زنانه‌ای است که من کار کردم. به طور کلی خانواده و زنان محوریت خاصی در کارهای من دارند. چون معتقدم زنان در جامعه ما هرگز به جایگاه واقعی خود در عرصه‌های مختلف اجتماعی نرسیده‌اند و در قیاس با مردان، همواره نادیده گرفته شده‌اند. به بیان دیگر، این مظلومیت یکی از دغدغه‌های من است.
سبک اجرایی و شیوه کارگردانی در نمایش «حیاط خلوت» با توجه به مضمون آن بیان کنید؟
آن چه برای من در کارگردانی مهم است، یافتن شکل مناسب برای محتوای نمایش است و تلاش می‌کنم به زیبایی شناسی امروز در تئاتر برسم. درک محتوایی یک اثر چیز پیچیده‌ای است و پیدا کردن شکل، دشوارترین کار یک کارگردان است. چون همان طور که می‌دانیم بسیاری از مضامین در آثار هنری مشترک هستند اما شکل ارائه آن تعیین کننده است که ریشه در نوآوری دارد. درکارگردانی سعی کرده‌ام از روش‌هایی که بیشتر تجربه شده فاصله بگیرم، به روز بودن شرط اصلی است.
باتوجه به این که این نمایش گویا در گذشته نیز اجرا داشت، آیا با همان عوامل اجرای مجدد را دارید و یا تغییراتی در این نمایش داده شده است؟
این نمایش را برای نخستین بار من در سال ۱۳۹۰ اجرا کردم و اکنون شاهد باز تولید آن هستیم و دلیل اصلی باز تولید آن علاقه‌ای است که من به این کار دارم.به گونه‌ای که این نمایش را جزو بهترین کارهای خودم می‌دانم. اما مسلما تفاوت‌های زیادی با اجرای پنج سال گذشته دارد. متن با یک موضوع رضوی بازنویسی شده و در اجرا، تغییرات زیادی صورت پذیرفت و از تیم بازیگری هم خانم‌ها پژوهی، کوهی و صادقیان حضور ندارند.
باتوجه به اجرای این نمایش در دهه کرامت، برای تجلی اندیشه‌های رضوی در تئاتر امروز ایران و خراسان چه پیشنهادی دارید ؟
ما اگر بخواهیم در شهرمان تئاتر سیالی با اندیشه‌های رضوی داشته باشیم، باید برایش سرمایه گذاری کنیم. تئاتر هنری است که نیازمند حمایت مالی از سوی دولت است، متأسفانه حمایت از اندیشه‌های رضوی در قالب آثارهنری بیشتر به صورت شعارمطرح است تا به صورت یک رسالت قدسی، باید سازمان‌ها و نهادهایی که با نام امام هشتم متبرک هستند، بیشتربه رسالت خود توجه داشته باشند.
تولید آثار گیشه پسند کارسختی نیست و امروزه متأسفانه مسئولان مربوط با حمایت نکردن از آثار فاخر با اندیشه‌های معنوی اکثریت هنرمندان را به سوی گیشه و تولید آثار سرگرم کننده با اندیشه‌های سطحی سوق می‌دهند.
در مشهد مسئولان هنرمندان را به ترویج اندیشه‌های رضوی سفارش می‌کنند اما نمی‌گویند هنرمندان چگونه و با چه سرمایه باید این کار را انجام دهند. اگر می‌خواهیم تئاتری با اندیشه‌های معنوی و رضوی داشته باشیم، باید برای آن سرمایه گذاری کنیم.
نظر شما