قدس آنلاین - رقیه توسلی: تا دلتان بخواهد دریا خوشرنگ است و آسمان. وقت سوار شدن به کشتی هیجان زده ام و می دانم یک سفر بی نظیر اقیانوسی در انتظارم خواهد بود.

«اعجاب انگیز» یک صفت دم دستی ست برای کشتی بزرگِ تفریحی. شاید مجلل و غول پیکر، بیانگرتر و مناسب تر باشد.

شنیده ام دوهزار و پانصد نفر نیروی انسانی چه عرق ها ریخته اند و چه ساعت های پُر تب و تابی پای این پروژه شناور گذاشته اند؛ بالاخره خلق یک شاهکار، حماسه می خواهد.

می رسم. از ۲۷۴۷ اتاق، یک اتاق سهم من می شود. اتاق هزار و شصت و پنج. و اما لیست برنامه هایم:

باشگاه ورزشی و پارک آبی که زیاد به کارم نمی آید اما برای دیدن هجده عرشه دیوانه کننده اش، بی شک زمان فراوانی صرف خواهم کرد. برای بازدید از سالن های تئاتر و سینمایش. برای رستوران هایی که می گویند انواع غذای بین المللی آنجا سِرو می شود.

باید ببینم اینجا سرآشپزها از قابلمه هایشان چه چیز بیرون می آورند و چه جور دل آدم های پنج قاره را تصاحب می کنند.

بی تردید مشتری پارک و فضای سبزش هم که خواهم شد با کتاب های نخوانده ای که دیگر از دستم شاکی و دلخورند.

به دوهزار و صد خدمه اش که فکر نمی کنم اما با اکثرشان گفتگو خواهم کرد که چطور شد گذرتان به کشتی و اقیانوس افتاد و این شد سرگذشت تان؟ حتماً این کار را در اولویت قرار می دهم.

به محله های متفاوت این شهر روی آب هم، پا می کشانم و به خودم نهیب می زنم از شش هزار و خرده ای مسافر که با آنها همسفری، می توانی دستکم با شش نفرشان دوست بشوی، حرف بزنی و ایران را بهشان معرفی کنی. ایرانِ مهربانِ واقعی را.

بعد در عصری که آفتاب دارد و باد و لغزش آرام کشتی، بنشینم روی کاناپه های رنگی و به دوردست های پُرآب زُل بزنم و به ماجراجویی روح بشر فکر کنم.

به خودم که چه جور می توانم به «ریچارد فین» مدیر کمپانی این کشتی میل بزنم و سوال هایم را دانه به دانه ردیف کنم درحالیکه می دانم او هرگز آنها را نخواهد خواند. به اقامت در این شهر تفریحی معلق که به امکانات و تکنولوژی روز مجهز است.

تمام هدفم این است که بگویم کهکشان، قاره ها و اقیانوس ها چقدر کوچک و ناچیزند در برابر تخیّل و اراده آدمی.

واقعاً تا وقتی که خودمان بخواهیم، آزاد و عاشق و مسافر یا مایوس و زشت و ناتوان خواهیم بود. می خواستم بگویم لطفاً قدرت افکار و احساسات و تصویرهای ذهنی مان را جدی بگیریم.