قدس آنلاین- مراسم اسکار یک برنامه سینمایی و سیاسی است که با توجه به سیاست‌گذاران، حامیان و سرمایه‌گذاران آن تأثیرات مشخص و مهمی در سینمای جهان داشته و دارد. با این حال در تمام دنیا سینماگران کشورهای مختلف برای حضور در این مراسم عمدتاً به نفع تبلیغ برای آثار خود شرکت می‌کنند و یا خواهان حضور در چنین مراسم سینمایی سیاسی مهمی هستند.
با توجه به اینکه اسکار تنها یک مراسم و یک برنامه سینمایی نیست و سیاست‌گذاران آن برنامه‌های خود را بر مبنای اهداف سرمایه‌گذاران صهیونیستی آمریکاییِ آن تنظیم و اجرا می‌کنند لذا همه فیلم‌ها با انواع محتواها و از کشورهای مختلف نمی‌توانند از فیلتر گزینشگران اسکار رد شوند و مورد تأیید آن‌ها قرار بگیرند، مگر آثاری که منطبق بر اهداف برگزارکنندگان اسکار باشد. بدیهی است که هرچه بدی و تلخی و بدویت بیشتری درباره کشورهای مخالف آمریکا در یک فیلم به نمایش دربیاید، آن اثر می‌تواند شانس بیشتری برای برنده یا برگزیده‌شدن در اسکار داشته باشد.
سینماگران ایرانی هم سال‌هاست که با همیاری برخی از سینماشناسان و متأسفانه سینماناشناسان گروهی را گرد آورده‌اند که حضور جهانی سینمای ایران و شرکت فیلمی به عنوان نماینده سینمای ایران در اسکار توسط این گروه انتخاب و معرفی می‌شود.
از آنجا که تشکل یادشده از طیف‌های مختلف سیاسی و سینمایی شکل یافته است، افراد مختلف با دیدگاه‌های گوناگون و لحاظ منافع شخصی و سیاسی (و کمتر سینمایی) دست به گزینش فیلم‌های مناسب یا اثر شاخص به عنوان نماینده ایران در اسکار می‌زنند.
امسال هم برای اسکار ۲۰۱۸ در فهرست اولیه از سوی این گزینشگران ۱۰ فیلم معرفی شد که در نهایت «نفس» به عنوان انتخاب نهایی معرفی شد.
واقعیت مسلم اینکه با توجه به سیاست‌ها و برنامه‌های اسکار، فیلم‌هایی که در جهت منافع این آکادمی نباشند جایی در آن ندارند. لذا فیلم‌هایی که به نوعی صادرکننده فرهنگ، انقلاب و ارزش‌های دینی و ملی و دفاع مقدس ایران باشند، مطلوب نظر اسکار قرار نمی‌گیرند.
گرچه ۱۰ فیلمی که از سوی انتخاب‌کنندگان ایرانی برای اسکار معرفی شدند، هیچ‌کدام دارای جامعیت یک اثر سینمایی نیستند و اغلب با کاستی‌ها و نواقضی روبه‌رو هستند و نمی‌توانند ظرفیت و توانایی رقابت با آثار خوش‌ساخت چند میلیاردی آمریکایی و اروپایی را داشته باشند اما نکته این است که هیئت انتخاب و معرفی‌کننده این آثار به‌راستی بدون غرض دست به انتخاب زده یا نه، فیلم‌های بهتر و مهم‌تر و کم‌اشکال‌تری هم بودند که شایستگی بیشتری برای حضور در مراسم اسکار را داشته‌اند.
وقتی فیلمی به اسکار معرفی می‌شود، چون نماینده فرهنگ و سینمای کشور است، به نوعی باید مورد تأیید سینماگران، مدیران سینمایی و فرهنگی و حتی مسئولان سیاسی کشور قرار بگیرد. درست است که فیلمی مثل «ماجرای نیمروز» مورد تأیید اسکاری‌ها نیست ولی این دلیل نمی‌شود که هیئت انتخاب ایرانی دست به حذف غلط چنین فیلمی از فهرست خود بزند.
با اینکه شاید هیچ‌یک از فیلم‌های ایرانی شانسی در گزینش اسکاری‌ها نداشته باشند ولی همین اندازه که فضا و موقعیتی در جهان ایجاد گردد که فیلم‌های ایرانی مطرح شوند، تا حدی مقبولیت فرهنگی خوبی دارد.
نظر شما