قدس آنلاین - رقیه توسلی: مجلس روضه اباعبدالله، وصال است... خانه ها که از زیارت عاشورا و عرض ارادت پُر می شود و صاحبخانه ها که نوکری سیدالشهدا را می جویند؛ دیگر قلب ها نامیرایند...

کاش آشنا باشیم... دست هایمان عطر استغفار بدهند... تمام روزهای عالم، خادمی کنیم و از یاد نبریم روضه، از مس، طلا می سازد...

مظلومیت و عشق را بگوییم... عاشورا را ورق بزنیم... غفلت نکنیم از مجلس اهل بیت، از دوستی با خاندان کربلا.

درنگ نکنید؛ بفرمایید... در مجلس یار، همه دلداده اند و سوگ و گریه، پُلِ مهربان و پُررمزیست... ما را با خود از روزگارِ تکراریِ تاریک، رَد می کند.

هیچ کس اینجا غریبه نیست... نیّت کنید، پاپوش هایتان را بردارید و زیرلبی بخوانید: بسم الله آمنتُ بالله توکلت علی الله... و اِذن مهمان شدن بخواهید.

مجلس عزای امام حسین(ع)، شفاست... بروید، برویم... اگر علاج می خواهیم، نگاهی که بدرخشد و دلی که شب ها و روزها سرزنده بتپد؛ زیارت عاشورا را در روضه ها سر بکشیم... با صلوات... با قطره هایی که روح را شستشو می دهد...

اینجا در مجلس عزای سیدالشهدا، هیچ کس بی پناه نیست... همه منقلب اند... نشانِ نوکری بر سینه دارند... و به توسل و رخصتِ عاشقی چنگ زده اند...

آخر فرازهای زیارت و «یا حسین» های پیاپی و چای روضه را فقط  پامنبری های شوریده و مفتون می دانند و بس...