قدس آنلاین- به پسرم می‌گویم «باید بریم به ساختمان پزشکان فارابی. اسم خیابان را من حفظ می‌کنم و اسم ساختمان را هم تو به خاطر بسپار» و او قبول می‌کند. توی تاکسی ناگهان پسرم می‌گوید: «من اسم ساختمون پزشکان رو فراموش کردم چی بود؟» می‌گویم «فارابی بود. راستی می‌دونی فارابی کیه؟ » پسرم جواب می‌دهد: «من از کجا بدونم» و قبل از اینکه چیزی بگویم می‌گوید: «راستی بابا امروز فهمیدی بن تن چه کار کرد توی کارتون جدید؟» و من می‌گویم «یعنی تو اون همه شخصیت بن تن رو به خاطر داری با اون اسمای سخت ولی یک فارابی رو که دانشمند ایرانی بوده به خاطر نداری و فراموش کردی؟ از دست تو پسر».

راننده که به گفت‌وگوی ما گوش می‌دهد، می‌گوید: «ای آقا این مشکل شما تنها نیست؛ ما هم از این مشکلات با این بچه‌های نسل جدید داریم». بعد دو سه جمله‌ای درباره فارابی برای پسرم می‌گویم و او دوباره بر می‌گردد به بن تن و لاک‌پشت‌های نینجا! بعد از شنیدن صحبت‌های راننده که از دردی مشابه سخن می‌گوید دوباره به این نکته فکر می‌کنم که به کودکانمان چه داده‌ایم که از آن‌ها چیزی می‌خواهیم؟ ما کدام بذر را کاشته‌ایم که حال امید برداشت داریم؟ واقعیت این است که چیزی نکاشته‌ایم و اگر هم کاشته‌ایم بسیار کمتر از آن چیزی است که نیاز امروز کودکان این سرزمین است و نکته جالب‌تر اینکه به جای پرداختن به کم‌کاری خودمان، تنها دیگران را نشانه رفته‌ایم که می‌خواهند فرهنگ خودشان را به ما قالب کنند. حتماً این طور است که کودک به خوراک‌های فکری مختلف و گوناگونی نیاز دارد و ما باید این خوراک را به بهترین شکل به او برسانیم. کودک ما اگر از سر سفره ما سیر بلند نشود و غذایی خوشمزه به او ندهیم، سر سفره رنگین دیگران خواهد نشست و آن وقت ما خواهیم بود و وا مصیبتا گفتن.

قدر مسلم این است که اگر خواسته باشیم کودکانمان دچار گسست فرهنگی نشوند و ارتباط خود را با دیروز خود از دست ندهند، باید برای آن‌ها برنامه ریزی دقیقی داشته باشیم و این برنامه ریزی از مرحله شعار فراتر برود و بتوانیم محصولات مختلفی در حوزه کتاب، انیمیشن، بازی و دیگر سرگرمی‌ها برای آن‌ها تولید کنیم؛ البته نکته‌ای که نباید در این میان از آن غافل شد، این است که در تولید این کالاهای متنوع باید به اصل سرگرمی و لذت‌بخش بودن بشدت توجه کنیم، چون کودک اگر از خواندن کتابی لذت نبرد و اگر هیجان لازم را در انیمیشنی نبیند با آن همذات پنداری نخواهد کرد. ما باید بتوانیم شخصیت‌های بزرگ خودمان را در قالبی «جذاب» به کودکانمان معرفی کنیم که اگر مسیری غیر از این برویم به سرانجامی نخواهیم رسید.