قدس آنلاین- راهپیمایی اربعین در نسبت کلید واژه زائر یک سبک زندگی تمدن ساز است. آن قدر غرق جوش و خروش این روزهاییم که کمتر به قدر معرفتی این نعمت توجه می کنیم. مراسم پرشور اربعین حسینی در کربلا جلو ه ای از یک جامعه اخلاقی و دینی است. جامعه ای که مفهوم جدیدی از نظم و قانون و ایثار و همیاری و تعاون ایجاد کرده است. نظم در راهپیمایی اربعین عراق مفهوم متفاوتی از نظم رایج دارد. این نظم کاملا خودجوش و بدون هرگونه قرار داد دولتی و قانون از پیش نوشته شده است؛ نظمی است که از درون همکاری و تعاون عاشقانه زائران سیدالشهدا(ع) ایجاد شده است. کمک کردن افراد به یکدیگر فراتر از ایثار و فداکاری های مرسوم است. کمک کردن به عنوان یک اصل ساختاری در راهپیمایی اربعین ایجاد شده است و افراد برای کمک به دیگران از هم سبقت می گیرند. اهل کمک و ایثار حتی نگران ریا و تزویر هم نیستند، چرا که اساسا راهپیمایی اربعین بر مبنای کمک و یاری و تعاون شکل گرفته است و همیاری در ساختار آن تعریف شده است. روابط آدمها بسیار احترام آمیز است و این احترام بسیار فراتر از ادب های مدرن و تصنعی جوامع امروزی است که بیشتر بر اساس رفتار کاسب کارانه سرمایه داری شکل گرفته است. در این مانور زیبا، ادب و احترام به دیگران جوشش درونی دارد و افراد برای عشق ورزیدن به هم عطش دارند. امر به معروف و نهی از منکر و نظارت های مردمی در بالاترین سطح و بلوغ خودش قرار گرفته است؛ در این جامعه نهی از منکر نهادینه و خاصیت پیشگیرانه پیدا کرده است؛ در چنین جامع های افراد م یدانند که هر خطای احتمالی با واکنش دیگر اعضای این جامعه مواجه می شود و بنابراین در این جامعه کمتر آسیب شکل می گیرد.

سادگی و بی آلایشی و توقعات در حد نیاز و خورد و خوراک ساده، از دیگر نشانه های جامعه اربعینی عراق است. ساده زندگی می کنند و نیازهایشان صرفاً براساس هدف تعریف می شود و در عین حال از این سبک زندگی لذت می برند.
هجرت و عبور از وابستگی های مادی به شکل واقعی کلمه در این مسیر دیده می شود. هجرت از زن و فرزند و زندگی و دیار و تن دادن به خطراتی که در طول راه آنها را تهدید می کند. پیوند سبک زندگی اربعین با هجرت خودش یک معیار کلیدی در زندگی جهادی است. اما همه این زیبایی ها به یک مبدأ برمی گردد؛   آن مبدأ و نسبت چیست؟ محبت افراد به یکدیگر، منشأ اصلی این جوشش خیرات است. جامعه ای که روابط آدمها در آن عاطفی و محبت آمیز است، نظام حاکم بر آن رنگ اخلاقی می گیرد. در جامعه ای که همه همدیگر را دوست دارند و نسبت به یکدیگر محبت می ورزند، همراهی و همیاری معنی دیگری پیدا می کند. بسیاری از خیرات و برکات سفر اربعین را باید در همین رابطه محبت آمیز دید.  «انسان توحیدی و محبین اهل بیت» از کمک کردن به دیگران لذت می برند. شوق کمک کردن و آرامشی که از این یاری رسانی می برند اثر دنیایی آ نهاست و نگاه کاسب مآبانه به این دنیا ندارند؛ معتقدند انسا نها باید به یکدیگر کمک برسانند و این یک وظیفه است. افراد وقتی کسی را دوست دارند تلاش می کنند به هر نحوی به او خدمت کنند. کمکشان هم بدون درخواست و خواهش است. اگر چنین نگاهی بین آدمها ایجاد شود دیگر لازم نیست. منافع مادی این یاری رسانی متذکر شود. حتی فراتر از پاداش آخرت است. آد مها چون همدیگر را دوست دارند به فکر هم هستند. اما رمز مانایی و ماندگاری این رابطه دوطرفه چیست و چه ارتباطی به ماجرای اربعین دارد؟ این رابطه محبتی چه وقت ایجاد می شود؟

رمز و راز تشکیل این «محبت» در تعبیر زائر است. خیرات و برکات جامعه اخلاقی راهپیمایی اربعین را باید در نسبت زائران با یکدیگر دید. ارتباط عاطفی زائران اربعین، منشا اصلی همه این خیرات است؛ ارتباط عاطفی که در کمال خودش قرار دارد. در جامعه اربعین افراد همدیگر را در حد اعلا دوست دارند و به همین دلیل به هم احترام می گذارند و حریم یکدیگر را رعایت و فداکاری می کنند و برای ایثار از هم سبقت می گیرند. چرا؟ چون این ها زائرند. اینها کسانی هستند که محبوب اصلی شان را دوست دارند. مردم عاشق سیدالشهدا هستند و به همین دلیل هرکس که سیداشهدا را دوست دارد، دوست می دارند و به او محبت می کنند. در چنین جامعه ای که افراد نسبت شان را با یکدیگر براساس نسبت آ نها با اهل بیت تعریف می کنند می توان انتظار تشکیل یک جامعه توحیدی در بالاترین درجه را داشت. اما مهمتر اینکه تنها الگوی رشد و اعتلای جوامع همین الگوست؛ الگویی که رفتار انسانها را با هم عاطفی می کند آن هم محبت حقیقی. روابط عاطفی افراد با یکدیگر که حول محبت آ نها به اهل بیت ایجاد می شود، جامعه ساز است، آن هم جامعه کمال یافته اسلامی که جامعه ای توحیدی است.