قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: به خودمان رجعت می کنیم. به پرونده مان که جز غیبت کبرا نمی گوید. از سوت و کور و قیل و قالِ عالم می گذریم و به زیارت دخیل می بندیم. به زیارت عاشورا. به سلام های رفیع.

رو به اقیانوس کربلا - هربار - رسولان ایمان را می بینیم. با اندوه و جمله، گره می خوریم. بی تاب می شویم. فرج می خوانیم. و نجاتگرِ دنیا را، صدا می زنیم.

روز و شب با ذکر « یا حسین » نفس تازه می کنیم. تا میر و امام، چراغِ دلمان را روشن و صدای گام های شریف شان، بادیه قلب هایمان را گلستان کند.

محرم ها و صفرها، بیشتر زمزمه می کنیم « رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی »... بیشتر دل و دست و دیده می شوییم در اقیانوس عشق... در دیوان های شورانگیز دلدادگی... و زبان می چرخانیم به لبیک و توبه... به بغض های بزرگ...

این جمعه ها را از همیشه سرپاتر و افتاده تریم انگار. در بساط انتظارمان، نور هم پیداست. این جمعه ها که اشک، فرمانبرداریمان می کند و پاهایمان از همیشه سرسپرده ترند.

این روزها که « اِرباً اِربا » می خوانیم. « یا ثارالله » زمزمه داریم و « یا حضرت ماه » سر می دهیم. همین روزها که نجوا می کنیم « یا باب الحوائج »، « یا عمه ی سادات ».

کاش اهل عاشورا باشیم... اهل راستین، یارِ جانباز... در اقیانوس پهناور آن مَذبح عظیم، غوطه ور شویم و یااللهُ یااللهُ یاالله گویان، تمنّای ظهور و رستگاری کنیم...