قدس آنلاین- آینه از پرکاربردترین عناصر در مضمون‌سازی شاعر ایرانی، خصوصاً در دوره سبک هندی یا اصفهانی است. اساس این مضمون‌ها غالباً با شناخت خود، رویارویی با خویشتن خود، اهمیت صداقت و صراحت، دریافتن تنهایی و مفاهیم و مقولاتی از همین دست است.

تعدد و تراکم و تنوع مضمون‌سازی و تصویرپردازی شاعران از همین مفاهیم و درونمایه‌ها آن‌قدر چشمگیر است که مخاطب عادی شگفت‌زده می‌شود و مخاطب شاعر علاوه‌بر شگفت‌زدگی حسرت می‌خورد و حتی وحشت‌زده می‌شود که دیگر مگر می‌توان با آینه مضمون و تصویر تازه‌تری ساخت؟ بیچاره آینه و بیچاره شاعر امروز!

با این‌حال شاعر معاصر از دایره واژگان تازه‌ای بهره می‌برد. این بهره‌مندی باعث می‌شود چه‌بسا مضامین آشنا در لباسی تازه، چهره‌ای بدیع بیابند و لذتی دوباره ببخشند.

البته ناگفته پیداست که مخاطبان مسلط بر شعر کهن، از این چهره بدیع و نوآراسته کمتر شگفت‌زده شده و لذت می‌برند.

پوران علیپور با استفاده از یک شیء مدرن به یک درونمایه آشنا، یعنی صداقت آینه و رویارویی با خود در آینه، رنگ و شکل و بویی نو بخشیده است. لنز بار اصلی این نوسازی را به دوش می‌کشد(دوش لنز!)

ایهام در رنگ‌شدن هم به شعریت متن کمک کرده است و در مراعات‌النظیر با لنز، به ساختار منسجم متن یاری رسانده است.

بگذار این لیلی ـ پوران علیپور ـ مایا ـ ۱۳۹۵ ـ صفحه ۱۴